Waarom duurzame mode mijn kledingkast (nog) niet domineert

Toch dat shirtje bij de H&M kopen? En hoe maak je hippe pants van een versleten broek? Tijdens de Sta Droog! maand bloggen verschillende deelnemers over hun kledingdilemma's en bijhorende oplossingen. Deze keer: Iris.

De vraag die al weken rondjes in mijn hoofd zwemt: waarom is het merendeel van mijn kleding niet duurzaam, terwijl er de meest verschrikkelijke dingen gebeuren in de mode-industrie? Schadelijke chemicaliën die te pas en te onpas worden gebruikt bij de productie van onze kleding en zo het drinkwater vervuilen, om nog maar te zwijgen over de slechte arbeidsomstandigheden van de textielwerkers. Vanuit een diepe overtuiging zou ik nooit iets willen dragen waarvan ik weet dat het deze gestoorde wereld ondersteunt. En toch is mijn kledingkast niet H&M, Forever21 en Zara vrij. 

Mijn keuzes onder de loep
Een maand geen kleren kopen zie ik helemaal niet als belemmering. Veelal koop ik om de paar maanden kleding. Mij zul je niet gauw hele dagen in kledingwinkels rond zien hangen. Maar toch gaat het ergens in mijn keuzeproces mis: waarom laat ik mij soms toch door fast fashion verleiden? Waarom lukt het niet om mijn overtuiging ten volle uit te dragen terwijl ik er zeker sterk in geloof? Mijn Sta Droog! Challenge staat daarom in het teken van het blootleggen van mijn zwakke punten.

Ruim drie weken voor de aftrap van de Sta Droog maand (op 23 augustus) ben ik begonnen mijn ervaringen op te schrijven.

Week 1: Even eerlijk
Om daadwerkelijk iets in die huidige ‘klerewereld’ te veranderen is verdieping, bewustwording en, ondanks de grote invloed van kledingmerken, verandering in mijn persoonlijke koopgedrag. Want als kledingmerken het niet voelen, zullen zij niets veranderen. En alle kleine beetje helpen. Goede alternatieven zijn minder kleding kopen, tweedehands en eerlijk gemaakte kleding. Het grootste commentaar op die laatste optie is vaak – ja ook ik betrap mij weleens op het aandragen van deze motivatie – dat het ‘onbetaalbaar’ is.

Maar: van de nieuwste smartphone gaat mijn hart dan weer niet sneller kloppen. Dingen waar mijn hart wel warm van wordt, daar geef ik met alle liefde geld aan uit. Een ‘gezellig’ dagje, heerlijk eten en een lang weekend dansen op een festival (zie foto links), de hoeveelheid geld die ik dan uitgeef voelt niet als een probleem. Het geeft mij immers allemaal een ‘goed’ gevoel. Volop genieten en andere uitingen van geluk zijn toch het hoogste goed in het leven? Kortom, de prijs is geen goede verklaring voor mijn aankoopbeslissingen.

Week 2: Goedkope mode geeft een rijk gevoel?
Zoals veel meisjes kan ik spontaan op zaterdagmiddag bedenken dat ik ‘niks’ in huis heb voor die avond en duik ik even snel de stad in voor een nieuw rokje of jurkje. Het is iets wat mij dan oprecht een lekker gevoel geeft. Pure westerse luxe, dat besef ik heel goed. Nieuwe kleding kopen is gewoonweg verleidelijk. En zo laagdrempelig: een shirtje kopen staat tegenwoordig vrijwel gelijk aan een koffietje en wat eten op het station. Ik schrik van het gemak waarmee ik een aankoop doe en de psychologisch impact die goedkope mode op mij heeft.

Week 3: Onbewuste prikkels
Kiezen gebeurt grotendeels op een onbewust, emotioneel niveau lees ik ergens. Na het inspecteren van mijn kast stel ik mijzelf de vraag waarom ik hier met drie H&M shirtjes in mijn hand sta in plaats van een kwalitatiever, veranwoord jurkje. Toch vanuit financiele overweging? Nee. Daar was ik al over uit. Ik besef dat ik mijzelf zie als een rationeel wezen: iemand die bewust haar keuzes maakt.

In de praktijk baseer ik mijn keuzes op emotionele, onbewuste triggers. Bijvoorbeeld die onbewuste impuls om telkens mijn telefoon te checken, ook al wil ik liever genieten van een rustige avond voor mijzelf. Met deze focus ga ik mijn laatste Sta Droog! week in besloot ik direct.

Week 4: Grootste valkuil
In de winkel laat ik fast fashion gemakkelijk staan. Vaak waag ik mij niet eens aan deze veelal chaotische winkels. Online shoppen daarentegen gaat moeiteloos. Vooral als ik heerlijk op het web aan het rondstuinen ben en besluit ook graag zo’n broek te willen. Online barst het simpelweg van de inspiratie en wakkert bij mij veel koopimpulsen aan van ‘ja, hebben’, ‘daar zou ik mijzelf ook graag in zien’. Gevoelens over de vervuiling en fast fashion zijn er ergens wel, maar het voelt verder weg zo achter mijn laptop.  

Ik lijk wel te vergeten dat die kleding ook door mensenhanden gemaakt is. En die mensenhanden behoren ook tot een persoon die een zoon of dochter is van trotse ouders, zelf kinderen heeft misschien en een mooi leven probeert te leiden. Ik besluit resoluut dat er geen water uit Afrika of Azie meer mijn kledingkast in komt. Ik plak er gewoon nog een Sta Droog! maand aan vast, om mij te focussen het aanpakken van mijn online valkuilen. 

Lees hier de Sta Droog! blog van Sofie IJzerman en hier de blog van Zoé Daemen.

[[{“fid”:”39634″,”view_mode”:”default”,”fields”:{“format”:”default”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Neem een abonnement op OneWorld”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Neem een abonnement op OneWorld”},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”Neem een abonnement op OneWorld”,”title”:”Neem een abonnement op OneWorld”,”style”:”width: 581px; height: 72px;”,”class”:”file-default media-element”}}]]