De subtiele en realistische speelfilm is gebaseerd op de ervaring van co-regisseur Elle-Máijá Tailfeathers, die zelf Áila speelt. Zowel Tailfeathers als Violet Nelson, die de rol van Rosie vertolkt, zijn zelf oorspronkelijke bewoners van Canada. Tailfeathers maakte ooit een vergelijkbare situatie mee zoals in de film: “Ik kwam een jonge en zwangere vrouw tegen bij een bushalte. Ik nam haar mee naar huis en wilde haar helpen, denkende dat ik haar problemen kon oplossen.” Ook zij wilde geen hulp, net als Rosie: niet naar de politie, het ziekenhuis, of een opvanglocatie.
“Vrouwen uit oorspronkelijke gemeenschappen lopen twaalf keer meer kans om vermoord te worden of vermist te raken
En aangifte doen? ‘I don’t like cops – they look at me like I’m wasting their time’ , zegt Rosie. Racisme en seksisme binnen publieke instanties zorgen ervoor dat klachten niet serieus worden genomen, geweldsdelicten niet goed worden onderzocht en slachtoffers van seksueel geweld te horen krijgen dat het hun eigen schuld was. Sterker nog, de politie is zélf dader, ook op dit moment”, aldus Tailfeathers.
Ze doelt op de protesten in British Columbia, waar een nieuwe pijplijn dwars door het land van de Wet’suwet’en Nation zal lopen en vreedzame demonstraties hiertegen keihard worden neergeslagen. Bovendien is de mijnbouw op zichzelf een bron van geweld tegen vrouwen, zo blijkt uit hetzelfde onderzoek: vrouwen uit oorspronkelijke gemeenschappen worden onder andere geïntimideerd en zelfs aangevallen door mijnwerkers die ’s avonds ‘stoom afblazen’.
Kruispunten
Meer films in het programmaonderdeel FemmeTastic:
Mrs. F Hoe een Nigeriaanse actrice middels theater vrouwen helpt op te staan tegen de mannelijke dominantie.
Adam Marokkaanse speelfilm over de ongehuwd zwangere Samia die in Casablanca intrekt bij een bakkersvrouw.
Máxima Documentaire over de Peruaanse schaapsherderin Máxima Acuña die blijft vechten tegen de komst van een goudmijngigant die het heeft voorzien op haar land en haar wil verdrijven.
143 Sahara Street Het middelpunt van deze verstilde documentaire is Malika, die in de verlaten Algerijnse Sahara haar winkeltje runt. Ze is een baken voor de vrachtwagenchauffeurs en reizigers die voorbijtrekken en haar hun verhalen vertellen.
Uiteindelijk is het juist de onmacht van Áila die de makers willen delen met het publiek. “Het is één ding om jezelf een feminist te noemen, het is iets anders om zelf in zo’n situatie te zitten. Ik begrijp nu pas hoe moeilijk het is om een gewelddadige partner te verlaten. Zeker als je niets hebt om op terug te vallen omdat het systeem niet voor jou is gebouwd.”
Dit artikel verscheen eerder in OneWorld Magazine.
De film The Body Remembers When the World Broke Open zou te zien zijn op het Movies that Matter filmfestival, dat van 20 tot en met 28 maart plaats zou vinden in Den Haag. In navolging van het advies van het RIVM heeft het festival moeten besluiten deze editie te annuleren. Een verklaring hierover is te lezen op de website.
