Ze kijken door een andere lens naar kunst gemaakt door oorspronkelijke bewoners – een lens die meestal neerkomt op ‘Als ik het niet begrijp, is het niet goed, of geen valide vorm van theater’, zei Bonnell tegen The Guardian. ‘Ik vind het niet erg om bekritiseerd te worden. Maar laat die kritiek dan tenminste voortkomen uit kennis, uit begrip van waar je het over hebt.’
Diverse witte mannen vonden het verzoek wel onredelijk. Zoals Ewald Engelen, een columnist en wetenschapper die achter elke boom een bloedlink voorbeeld van verderfelijke identiteitspolitiek ziet. ‘Het einde van de conversatie; wat een waanzin’, twitterde hij. Ik ga even voorbij aan Engelens woordkeuze en dat het stigmatiserend is tegenover mensen met psychische problemen om ‘waanzin’ te gebruiken als je eigenlijk ‘afkeurenswaardig’ bedoelt. Want dat ‘einde van de conversatie’ fascineert me. Welke conversatie dan? En tussen wie?
“Een betere conversatie is er een tussen mensen met de kennis om elkaars woorden op waarde te schatten
Ik moest denken aan de discussie rondom de nakende ban op plastic rietjes. Dat leek voor mensen zonder ervaringskennis een puik plan, want: plastic soep en zielige zeepaardjes. Maar ervaringsdeskundigen – mensen die door hun aandoening plastic rietjes echt nodig hebben – zien dit anders. In een OneWorld-stuk leggen ze uit dat ze zonder deze rietjes straks afhankelijk zijn van anderen of sondevoeding, want de alternatieven geven onoverkomelijke problemen.
“Er is gelukkig een alternatief voor kritiek zonder begrip: gewoon luisteren
Deze column verscheen eerst in OneWorld-magazine.
