De klas heeft het over #MeToo. Ze hebben gelezen dat ook journalist Jelle Brandt Corstius jaren geleden seksueel is misbruikt door iemand in een hogere functie. “Ik snap heus wel dat dit belangrijk is. Corstius moet er ook gewoon over praten en zo. Maar wat ik eigenlijk bedoel is dat er pas over wordt gesproken omdat iemand op twitter iemand met een hashtag is begonnen. Seksueel misbruik is altijd al erg geweest, maar nu is het opeens nóg erger, omdat grote vrouwelijke sterren erover praten. Ik weet niet, ik vind dat gewoon raar. Als iemand van ons een hashtag zou creëren, zouden we maximaal drie lezers hebben.” Akif schudt zijn hoofd.
“Als iemand van ons een hashtag zou creëren, zouden we maximaal drie lezers hebben.
Lees ook:
Akif lijkt nog steeds gefrustreerd. Hij wil zijn punt maken. “Jahaa, dat snap ik. Maar waar het mij om gaat is dat de media bepalen wat belangrijk is. Nu is het opeens een maatschappelijk issue dat sommige viezeriken misbruik maken van hun positie. Dat was toch altijd al zo? Is toch geen verrassing, dit? Het is net als de tbs’ers. Waarom is het nu pas belangrijk dat tbs’ers beter in de gaten moeten worden gehouden en shit? Omdat Anne Faber er niet meer is! Dus foute gebeurtenissen bepalen wat er in de politiek en samenleving moet veranderen. Maar het moest juist andersom zijn, toch? De politiek moet op de hoogte zijn van dingen. En vervolgens moeten ze ons proberen te beschermen. Alsof de politiek niet weet dat er op de werkvloer oneerlijke verhoudingen zijn. Zij weten alles daar, joh. Maar de politiek moet ons voor zijn. Ik weet echt niet wat ze doen in Den Haag.”
Jacob moet lachen. “Die zijn bezig om van Veiligheid & Justitie, Justitie & Veiligheid te maken!”
