Beeld: Ruby Cruden
Interview

Acteur Daniël Kolf (Kofi’s Tori): ‘Script met racistische grap? Dan ga ik weg’

De webserie Kofi’s Tori, over het slavernijverleden, kreeg veel kritiek na het verschijnen van de trailer: die zou wel erg vrolijk zijn. Hoofdrolspeler Daniël Kolf (25) hoopt dat mensen de serie in zijn geheel kijken. Als zwarte acteur moest hij vaker voor zichzelf opkomen. ‘Ik kreeg ooit een script met een racistische grap en zei: als ik dit moet zeggen, ga ik weg.’

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Update van de redactie – 18 november 2022

Een aankondiging op Instagram voor de educatieve kinderserie over de slavernij ‘Kofi’s Tori’ (EO) leidde tot verbijsterde en boze reacties. In de serie laat de veertienjarige tot slaaf gemaakte Kofi in vlogs zien hoe zijn leven op een Surinaamse plantage eruitziet. Veel mensen klaagden over de ‘vrolijke’ en ‘respectloze’ toon van de trailer.

NPO Zapp en de EO boden afgelopen weekend hun excuses aan voor de trailer, die volgens de makers inderdaad vrolijker overkwam dan de serie zelf is. De trailer is van Instagram verwijderd.

Acteur Daniël Kolf speelt de hoofdrol in Kofi’s Tori. Hij laat in een statement op Instagram weten veel bedreigingen te hebben ontvangen en inmiddels niet meer met zijn kinderen over straat te durven. Hij biedt zijn excuses aan aan mensen die zich door de trailer gekwetst hebben gevoeld, en zegt te hopen dat mensen de hele serie gaan zien, zodat ze zien dat die rechtdoet aan het verleden. ‘Het zijn ook de verhalen van mijn voorouders’, schrijft hij.

Dit interview met Daniël Kolf verscheen eerder op OneWorld.nl op 30 september 2022.

Met een strakke blik zegt Daniël Kolf wat hij jonge acteurs zoals hijzelf zou meegeven. Zelf weet hij namelijk heel goed waar hij vandaan komt: uit Paramaribo, het huis van Reina en Randy, zijn (adoptie)ouders. “Dankzij hen zit ik nu hier”, zegt Kolf vanaf het dakterras van Internationaal Theater Amsterdam. Daar zal hij later spelen in theatervoorstelling OustFaust, over een vermoeide arts-wetenschapper. Kolf weet ook heel goed waar hij naartoe wil: naar de top van de film- en theaterindustrie, maar ook ‘terug naar Su’ om zelf films te maken over zijn helden en misschien een filmschool op te zetten.

Ik dacht dat ik me moest aanpassen aan de Nederlandse cultuur om succesvol te zijn

Kolf kijkt ontspannen om zich heen, naar het uitzicht over Amsterdam in de volle zon. “Kijk nou”, grijnst hij. “Ik vind het geweldig hier. Toen ik hier net kwam, was dit voor mij het paradijs. Zo groot, zo overweldigend, er is zoveel mogelijk. Hier moet je zijn om een carrière op te bouwen.”

Acteren doet Kolf al sinds zijn achtste, op de toneelschool van actrice Helen Kamperveen. Bij gebrek aan een toneelacademie in Suriname deed hij auditie bij ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Hij werd aangenomen en vertrok als achttienjarige naar Nederland. Na een jaar stapte hij over naar de Filmacademie in Amsterdam, waar hij in 2018 werd ‘ontdekt’ door regisseur Shady El-Hamus. Die liet Kolf auditie doen voor De Libi. Deze film, over drie tienerjongens van kleur die zichzelf in de nesten werken, was een doorbaak voor Kolf. Daarna speelde hij onder meer in de films I Don’t Wanna Dance en Forever Rich. Hij vertolkte de hoofdrol in webserie Koeriers en is te zien in satireserie Seef spees. Zowel NRC als De Volkskrant noemt hem een rijzende ster en ook regisseur El Hamus is ervan overtuigd dat Kolf een van de grote Nederlandse acteurs wordt.

Momenteel doet hij vooral theater, omdat hij meer ervaring wil opdoen op het toneel. “Die ervaring mis ik een beetje omdat ik de Toneelacademie in Arnhem en in Amsterdam nooit heb afgemaakt; het lukte me niet om te wennen. Dus ik wil me nu op theater storten en ondertussen werken aan mijn eigen scripts. Maar als er een aanbod voor een grote film voorbijkomt, zeg ik natuurlijk geen nee.”

Waarom kon je moeilijk wennen toen je hier net was?

Beeld: Ruby Cruden
“Ik had het gevoel dat ik dezelfde taal sprak als anderen, maar dat mensen me niet begrepen. Ik moest bijvoorbeeld wennen aan de normen en waarden hier, die heb ik gaandeweg geleerd. Als ik in de metro zit met oortjes in, doe ik soms mijn muziek uit om te luisteren naar de gesprekken om me heen. Dat vind ik geweldig, ik leer er zoveel van. Hier is het bijvoorbeeld best normaal als twee mannen grapjes met elkaar maken die een seksuele lading hebben; onder mijn Surinaamse vrienden kan dat echt niet.

Ik dacht dat ik me moest aanpassen aan die Nederlandse cultuur om succesvol te zijn: dat ik mijn Surinaamse accent moest kwijtraken, dat ik een Brabants accent moest kunnen nadoen, dat ik moest begrijpen hoe het is om naar de Efteling te gaan – ja dat soort dingen! Ik was nog nooit naar een pretpark geweest, maar voor Nederlanders is dat belangrijk.”

Hoe blijf je dan toch jezelf, als je zo druk bezig bent met je aanpassen?

“Inmiddels zie ik in dat de Nederlandse filmindustrie nog heel erg achterloopt op bijvoorbeeld de Amerikaanse als het gaat over black movies. Jullie hebben nog lang niet alle kleuren van een zwart persoon gezien; de Surinamers in Amsterdam zijn bijvoorbeeld al anders dan die in Rotterdam. Dus ik hoef me niet aan te passen, ik kan gewoon mezelf blijven en de zwarte gemeenschap vertegenwoordigen in al haar diversiteit.

Het helpt ook dat ik vaak met mensen van kleur samenwerk. Voor Koeriers werkte ik voor het eerst samen met een zwarte regisseur, Safi Graauw. Dat was geweldig. Soms moesten we stoppen met opnemen omdat we niet konden stoppen met lachen; we delen de Surinaamse humor. En De Libi was niet zo goed geweest als de cast en regisseur niet uit eigen ervaring hadden geweten hoe het is om een van de jongens van kleur in die film te zijn. Shady [El Hamus] liet ons elke scène ook één keer opnemen zoals wij het zouden doen; die takes zijn allemaal in de film verschenen.”

Durf je ook weleens ‘nee’ te zeggen tegen een rol of scène?

Ik las een script met een racistische grap en zei: Als ik dit moet zeggen, ga ik weg

“Vlak na de dood van George Floyd moest ik een scène spelen in de serie Van der Valk, waarin een politieagent mij met een knie op mijn nek tegen de grond duwde. Dat kan, maar dan had ik een grotere rol moeten hebben. Dan betekent het namelijk iets: kijk, dit gebeurt er met zwarte mensen. Maar dit was het enige beeld dat je van mijn personage zag. Dus ik heb gezegd: dit kan echt niet. Gelukkig respecteerden ze dat ik er iets van zei. We hebben die scène toen anders aangepakt.

Ik kreeg ook een keer een script met een misplaatste, racistische grap erin. Ik las dat en zei: ‘Moet ik dit zeggen? Nee, dan ga ik weg.’ Dus dat hebben we ook aangepast. Als je verandering wilt, moet je zelf voor die verandering zorgen. Aan het begin van mijn carrière zou ik me stil hebben gehouden, maar nu zorg ik dat ik op mijn allereerste dag op de set al laat merken: mij moet je geen domme vragen stellen.”

Beeld: Ruby Cruden

Je schrijft ook zelf scripts; wat voor verhalen wil je vertellen?

“Ik wil films en series maken over de geschiedenis van Suriname. Over de slavernij, maar niet alleen over het leed dat ons is aangedaan. Ik vind het bijvoorbeeld heel tof dat er in Suriname Creoolse gemeenschappen zijn die nog steeds Kromanti spreken, een taal uit Ghana. Die taal heeft vierhonderd jaar overleefd, dankzij mensen die van de plantages zijn ontsnapt en hun cultuur hebben behouden.

Ik wil films en series maken over de geschiedenis van Suriname, maar niet alleen over het leed

Ik wil vooral meer Surinaamse helden in films zien, zodat jongeren van kleur zich – net als witte leeftijdsgenoten – met hen kunnen identificeren. Als zwarte mensen zien we bijna alleen maar negatieve beelden over onszelf, op deze manier kun je dat tackelen. We hebben zoveel helden in Suriname: uitvinder Jan Ernst Matzeliger, Olympisch zwemmer Anthony Nesty, atleet Letitia Vriesde, zanger Lieve Hugo. En natuurlijk Anton de Kom [een antikoloniale schrijver en verzetsstrijder in WOII, red.].”

Als je een film over Anton de Kom zou maken, zou je hem dan zelf willen spelen?

“Sowieso, sowieso. Een van de redenen dat ik zelf scripts schrijf, is dat ik weinig rollen krijg die me écht op het lijf geschreven zijn – dus schrijf ik ze maar zelf. Samen met Safi Graauw werk ik nu aan een script over het leven van De Kom, van zijn tijd in Suriname tot de oorlog in Nederland. Maar om dat goed in beeld te brengen heb je veel geld nodig, en dat willen investeerders en fondsen ons tot nu toe niet geven.

De industrie is nog te veel een poppenkast waarin wel mensen van kleur werken, maar de echte macht bijna onmogelijk te bereiken is voor ons. We gingen niet naar dezelfde scholen als de mensen die aan de touwtjes trekken, we komen niet op dezelfde plekken, in dezelfde kringen. Tenzij zij actief naar ons op zoek gaan. Laatst vroeg iemand aan mij: ken je een stylist met verstand van black hair? Ik gaf meteen iemand door. Dat zou véél meer moeten gebeuren, ook voor scriptschrijvers, casting directors en acteurs.”

Regisseur Safi Graauw (Koeriers): 'Ik film niet als de sfeer op de set niet veilig is'

Acteur Yfendo van Praag (17) 'killt' elke rol

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons