‘Mensen denken bij drag meteen aan make-up en optredens’

Beide draghuizen (zie kader) hebben hun basis in de bekende Amsterdamse club Church, waar Taka samen met zoon Vinny von Vinci (39) in het backstagegedeelte over zijn familie vertelt. De ruimte is klein, met een grote verlichte spiegel en heel veel kleurrijke kleding en rekwisieten die ooit onderdeel zijn geweest van uiteenlopende dragoptredens. De twee zitten op barkrukken en de sfeer is uitgelaten. Moeder en zoon willen graag elkaars ervaringen horen.

Gender non-conformiteit

“De meeste mensen denken bij drag meteen aan make-up en optredens”, zegt Vinny,  “maar wat ik zo speciaal vind is dat hier een ruimte wordt gecreëerd met zorg voor elkaar. Zorg tussen dragmoeder en de kinderen, maar ook tussen de siblings onderling.” ‘Siblings’ is een genderneutrale term voor iemand met wie je (een) ouder(s) deelt. Vinny zit vanaf de oprichting in 2019 bij de House of Løstbois.

Artikel gaat verder na de foto.

Familieleden van House of Lostbois. © Lucian Squid

Taka was zelf op dat moment verbonden aan een ander huis, The House of Hopelezz, waar Jennifer Hopelezz moeder is. “De gayscene in Nederland is heel erg geworteld in mannelijkheid. Ik had gezien hoe Jennifer een plek had gecreëerd voor allerlei misfits, mensen die ergens anders niet terecht konden en dat inspireerde mij om een nieuwe plek te creëren voor dragkings.”

Voorbij drag

Die plek kwam er. Op een donderdagavond in club Church kwamen ongeveer 35 mensen samen – voornamelijk vrouwen en gender non-conforme mensen die voor vrouw worden aangezien– die aan de slag gingen met drag. Ze leerden in het begin hoe je je borsten afplakt met tape, hoe je gezichtsbeharing aanbrengt en een bobbel in je broek maakt. Maar Vinny merkte dat het niet zozeer ging om snorretjes plakken, kostuums en make-up. “Ik deelde ervaringen met 34 andere en ik voelde mij daardoor meteen verbonden met iedereen. Die gedeelde ervaring en de ruimte die daarvoor was, creëerden een magie die ik van tevoren niet had kunnen voorspellen. Het valideerde mijn gevoelens en het feit dat andere mensen deze ervaring ook zochten, gaf mij een gevoel van community.”   Artikel gaat verder onder de foto.

Vinny von Vinci en Taka Taka. ©Tengbeh Kamara

Taka had al eerder bij House of Hopelezz ervaren wat er kan gebeuren als mensen in een draghuis terechtkomen en met drag aan de slag gaan. “Het gaat verder dan drag. Mensen gaan vragen stellen over hun genderidentiteit, gaan zich identificeren als non-binair of gaan in transitie en starten met hormonen. Sommige zijn er omdat ze community missen. Als je eenmaal een huis opricht, zit je er voor het leven aan vast. Je kunt er niet meer mee stoppen.”

“En dat is het verschil tussen een project en een familie”, zegt Vinny. “Je kan een groep mensen niet dwingen familie te worden, maar je hebt toch een ruimte gecreëerd waarbinnen dat heeft kunnen plaatsvinden.” De rol van moeder is niet iets wat je kan afdwingen, zegt Taka: “In het eerste jaar van de Løstbois was ik meer aan het faciliteren en kijken wat de behoeften binnen de groep waren en waar ik kon helpen. De kids kiezen ervoor om hier te zijn en op een gegeven moment zijn sommige mij gewoon moeder gaan noemen omdat ze mij vertrouwen. Dat is een proces en verschilt per persoon.”

Doorgeven

Vinny: “Ik weet nog dat ik voor het eerst een dragking zag en dat heeft veel indruk op mij gemaakt. Nu ik zelf op het podium sta, zie ik vaak iemand in het publiek waarbij ik hetzelfde zie gebeuren. Je ziet een flikkering in hun ogen en het is alsof er iets klikt.” Taka: “Ik heb Vinny zien gaan van dragstudent, naar dragkind en in de toekomst misschien wel een dragdocent of een dragvader.”

Hoe belangrijk een dragmoeder kan zijn, heeft Taka zelf ervaren met zijn moeder Jennifer Hopeless. “Toen het een tijdje niet goed met mij ging, zorgde Jennifer voor mij. Ze zorgde voor mij zoals mijn Griekse moeder zou doen.” Nu geeft Taka die zorg door aan anderen. “Drag geeft mij warmte. Ik heb een verantwoordelijkheid om voor mezelf te zorgen, voor mijn gezondheid want anders kan ik deze plek niet onderhouden voor hen. Wat ik met Løstbois doe is het meest selfless selfish ding dat ik doe.”