‘Ik schaam me als Chinese mensen erachter komen dat ik geen Chinees spreek’

“Op mijn dertiende begon ik mij meer Chinees te voelen, maar niet omdat ik mij niet thuis voelde in Nederland of weleens gepest werd om mijn afkomst. Het ging om het gemis van mijn vader. We hadden gewoon veel te weinig contact. Ik dacht, als ik me meer Chinees voel, krijg ik misschien ook meer contact met hem. Ik realiseerde pas jaren later waar ik mee bezig was. Ik ging namelijk Chinese Cultuur en Taal studeren met de verkeerde motieven, Ik kwam erachter dat ik al die vakken over China helemaal niet zo interessant vond – ik wilde vooral de taal leren om beter contact met mijn vader te krijgen.”

“Overigens zijn mijn man en ik bekeerde moslims. Ik werd dat na een spirituele zoektocht. Daarna speelde mijn religie een rol in mijn identiteit. Enerzijds maakte het het lastig. Ik droeg een tijd een hoofddoek, waardoor veel mensen dachten dat ik Turks of Marokkaans was. Samen met mijn Chinese man werd ik dan veelal nagestaard door Marokkaanse mensen. In hun ogen was de combinatie van een ‘Marokkaanse’ en een Chinees raar. Maar ook in Chinese kringen kreeg ik daar heel veel mee te maken. Ik leerde toen voor het eerst echt discriminatie kennen, want als moslim word je echt in een hokje geduwd.”

Hoewel Melissa en haar man nog steeds islamitisch zijn, draagt ze geen hoofddoek meer. Dat komt omdat religie volgens haar een ‘heel persoonlijke beleving’ is. Ze vindt het lastig om constant geconfronteerd te worden met de stereotypen die over de islam bestaan. Het geloof is nu meer een privé-aangelegenheid, ‘en dat geeft rust’. Dat geldt net zo goed voor haar etnische achtergrond. “Ik zit nu precies tussen de Chinese en Nederlandse identiteit in, en dat is prima zo. Het enige wat ik wil is de taal leren.”

Als moeder, bekeerde moslima en gemengde Nederlander vormt ze op geheel eigen wijze een brugfunctie, al is dat meer voor haar kinderen. “Nu mijn oudste twee is, begint het opvoeden pas echt. Ik heb veel nagedacht over hoe ik dat wil aanpakken. We hebben uiteindelijk besloten dat we de kinderen wel facetten willen meegeven. Waaronder het geloof, al moeten ze daarin zelf hun weg kiezen als ze volwassen zijn. Maar bovenal is de taal belangrijk. Ik gun niemand het gevoel dat ik heb gehad. Aan mijn oudste merk ik soms dat hij het Chinees ook niet helemaal begrijpt bij zijn familie. Ik stimuleer hem daarom om zich in het Chinees te verdiepen, ook al ben ik niet de persoon die het hem leren kan. Natuurlijk laat ik hem ook weten dat het niet erg is. Ik zeg hem dan eerlijk: ‘Mama spreekt ook niet goed Chinees’.”

Dit was deel 3 uit een serie; lees ook deel 1 en deel 2.

*Omwille van haar privacy is de naam van Melissa gefingeerd. Haar echte naam is bij de redactie bekend.