Klimaatpoëzie: de hemel spreekt

Klimaatpoëzie: de hemel spreekt

‘Ik geloof dat ik ooit eindeloos was. dat ik met het wazig worden van mijn zicht kleiner ben geworden.’ Klimaatdichter Shari Van Goethem geeft de hemel een stem. Omdat we anders vergeten dat die ademt. ik geloof dat ik ooit eindeloos was. dat ik met het wazig worden...
Klimaatpoëzie: Rewilding

Klimaatpoëzie: Rewilding

‘Mijn ouders overleven de winter door familiestemmen in hun telefoon’. Klimaatdichter Nisrine Mbarki ziet de wereld langzaam tot stilstand komen. Althans, voor de mens: de natuur is altijd in beweging. Hoog in de beuk voor mijn raam bouwen twee eksters hun nest hij...
Klimaatpoëzie: Een stukje droom

Klimaatpoëzie: Een stukje droom

‘Vergeten zijn de mensen die de zee overstaken, hun lijf en leven in pand hebben gegeven’. Klimaatdichter Amina Belôrf geeft woorden aan de klimaatcrisis. Die kan ze niet los zien van het reusachtige onrecht van racisme, maar ze durft nog te dromen. Onzichtbaar ben ik...
Hoopvolle toekomstfictie: ‘Wendingen’

Hoopvolle toekomstfictie: ‘Wendingen’

Hoeveel rampen moet je als schrijver aanhalen om te laten zien hoe erg de wereld eraan toe is? Fiep van Bodegom gelooft niet dat fictie de wereld zal redden, maar ze kan ons wel verplaatsen naar het leven van een ander mens. Met tegenzin. ‘Je hoeft je niet in te leven...