Ik was 24 jaar oud, een afgestudeerde student aan de universiteit van Oxford, toen ik voor het eerst hoorde van de bio-industrie. In 1970 hadden maar weinig mensen het over wat er met dieren op de boerderij gebeurde. Ik las het baanbrekende boek van Ruth Harrison, Animal Machines. Dat verpulverde mijn diepe illusie dat de dieren die ik at op zijn minst van hun leven in de wei konden genieten. In plaats daarvan, zo ontdekte ik, zaten ze in schuren, met nauwelijks genoeg bewegingsruimte. Harrison toonde aan dat in de moderne industriële landbouw “wreedheid alleen wordt erkend als de winstgevendheid ophoudt” – en dat winstgevendheid verenigbaar is met zeer ernstige wreedheid. Ik kon het niet ondersteunen om dieren op deze manier te behandelen als ik ze niet hoefde te eten, dus werd ik vegetariër.
In de jaren tachtig leerde ik dat er nog een andere krachtige reden is om geen vlees te eten. Vlees levert een belangrijke bijdrage aan de opwarming van de aarde. Als de wereld niet snel minder vlees en zuivel gaat consumeren, zullen we, zelfs als we stoppen met het verbranden van kolen en ons gebruik van olie en gas verminderen, niet kunnen vermijden dat de planeet zo warm wordt dat dit mogelijk catastrofale gevolgen heeft voor miljarden mensen.
Toen we begin jaren 2000 ontdekten dat mensen die met kippen werkten een dodelijke vorm van vogelgriep verspreidden, werd het duidelijk dat er nog een derde dringende reden is om vlees uit onze voeding te schrappen: onze eigen gezondheid en misschien wel het voortbestaan van onze soort. Die reden kreeg extra gewicht door de varkensgrieppandemie van 2009, waarbij ergens tussen de 150.000 en 575.000 mensen stierven. De pandemie lijkt te zijn veroorzaakt door een nieuwe en meer dodelijke stam van het virus die voor het eerst werd geïdentificeerd in een varkensfabriek in North Carolina. Maar omdat de meeste van degenen die stierven niet in welvarende landen woonden, lette de rijke wereld niet veel op het virus of de oorsprong ervan.
COVID-19 heeft dat ingrijpend veranderd. Nu weten we allemaal dat gevaarlijke virussen en antibioticaresistente bacteriën naar ons toekomen via de dieren die we eten. Tot dusver hebben we geluk gehad – ja, zelfs met meer dan 10 miljoen gevallen en bijna een half miljoen doden (op het moment van schrijven) als gevolg van het coronavirus dat COVID-19 veroorzaakt, omdat de meeste mensen die het besmet dit overleven. Er kan geen garantie worden gegeven dat het volgende virus, dat in een megastal wordt gekweekt of door menselijke tussenkomst uit het wild wordt losgelaten, niet even besmettelijk, maar veel dodelijker zal zijn.
Het eten van dieren uit de vee-industrie is altijd onethisch geweest, vanwege wat het met de dieren doet. Sinds we leerden over klimaatverandering, is het dubbel onethisch geweest, zowel vanwege wat het onze planeet aandoet als wat het met de dieren doet. Nu weten we dat het driemaal onethisch is, omdat het ook een ernstig risico vormt voor ons voortbestaan.
Maar neem het niet van mij aan. Lees het rapport.
PETER SINGER
Filosoof, Professor of Bioethics aan de University Center for Human Values, Princeton
