De mens is altijd op zoek naar iets wat groter is dan hijzelf. Vroeger was dat het geloof. In de jaren ’60 werd het geloof verruild voor idealen. De woongroep – de tweede roman van Franca Treur – gaat over de zoektocht naar idealen. In deze zoektocht neemt hoofdpersoon Eleonoor afstand van haar burgerlijk bestaan en verhuist naar een activistische woongroep.
Activisme
Ik was bij de boekpresentatie in de Balie, waar heel literair Amsterdam zich verenigd had om de avond luister bij te zetten. Elsbeth Etty sprak over haar activistische verleden met Marion Donner en anderen van jongere generaties. Heeft demonstreren zin? Zou in de jaren ’60 wel tegen Wilders gedemonstreerd zijn?
Michael Schaap sprak als hokjesman over het fenomeen woongroep. Opvallend vond hij dat een woongroep altijd links georiënteerd was. Nog nooit was hij een rechtse woongroep tegengekomen. Elsbeth Etty corrigeerde hem direct; het Hollandse gezin was een goed voorbeeld van een rechtse woongroep; waar vader de baas is en de hypotheek het belangrijkste gespreksonderwerp aan tafel.
Idealen
In haar debuut Dorsvloer vol confetti ziet hoofdpersoon Katelijne in dat het christendom ook maar een verhaal is, en dat er veel andere verhalen zijn. Katelijne speelt in De woongroep een bijrol als ontwikkelingswerker in Afrika. Na het afrekenen met de Christelijke idealen rekent de auteur in De woongroep af met de burgerlijke idealen. Aan het eind rekent ze misschien zelfs wel af met het idealisme op zich.
De woongroep is een aanrader voor mensen die idealen hebben en niet bang zijn ze voor zichzelf ter discussie te stellen.
Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.