Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Meest sexy vegetariër 2010. Check. Promotor van jonge duurzame modemerken. Check. Pleitbezorger voor ruimhartige vluchtelingenopvang die zelf onderdak bood aan twee Syriërs. Check. Actrice/regisseur Sanne Vogel heeft alle trekken van een ‘Gutmensch’, maar ze houdt niet van scherpslijpers en moraalridders.
Vegetariër of vegan?
“Op mijn twaalfde werd ik vegetariër. Ik ben hypergevoelig, en ik trok me dierenleed heel sterk aan. 17 jaar later ben ik af en toe biologische kip gaan eten, nadat ik er twee jaar lang over had gedroomd. Ik kan slecht tegen zuivel. Eten is voor mij een zoektocht tussen waar ik zelf goed op reageer en wat goed is voor de dieren en de planeet. Nu ben ik tachtig procent vegan. Een keer in de maand eet ik biologische kip, een keer in de twee maanden kaas – wat ik erg lekker vind – en daarnaast nog drie biologische eieren per week. Ik heb wel het idee dat steeds meer mensen vegan worden. Mijn kapper die altijd best ongezond at, is vegan geworden evenals een goede vriend van mijn vriend, een brede gast in een leren jack. Dat komt omdat ze What the Health (documentaire van Kip Andersen over de gezondheidsgevolgen van vlees en zuivelconsumptie, red.) hebben gezien. Sommigen worden vegan omdat ze zich zorgen maken over het klimaat, anderen gaat het vooral om hun eigen gezondheid.”
Vluchtelingen: afstand door cultuurverschillen of juist een grote familie?
“Op het hoogtepunt van de vluchtelingenstroom in 2015 kreeg ik het gevoel dat ik iets moest doen. Samen met een vriend ben ik bij het Centraal Station gaan staan om vluchtelingen op te vangen. Op een dag kwam ik een negentienjarige jongen tegen uit Damascus, Muayad. Hij wilde niet naar een opvangcentrum omdat ie 1500 dollar bij zich had en bang was beroofd te worden. Hij had in zijn hoofd dat ie naar Texel moest, naar de zoon van een kennis van zijn vader. Hij wist niet dat het een eiland was en de laatste trein was al vertrokken. Vanaf dat moment sliep hij om en om in het tentenkamp en bij mij thuis op het luchtbed.
Op een dag kwam de dertigjarige ingenieur Amir met hem mee. Ze zijn als broers voor me geworden. Met Kerst gaan ze mee naar mijn ouders, en ze vieren vakantie met mijn vrienden en mij. Vooral voor Muayad voel ik me verantwoordelijk, hij is mijn kleine broertje. In Damascus crosste hij rond met zijn vrienden en hing in de sportschool. Hij wilde alleen niet vechten voor Assad. Ik zit hem nu achter de broek dat ie een beroepskeuzetest moet doen. Hij weet niet precies wat ie wil en wat zijn perspectief is. Inmiddels woont hij wel in een studentencontainer in complex Riekerhaven in Amsterdam Nieuw-West. Het is belangrijk dat hij hier leeftijdgenoten vindt, om mee naar een club te gaan, te poolen of te gaan dansen. Zo veel verschil zit er niet tussen een Amsterdamse twintiger en eentje uit Damascus, behalve dat Muayad meer heeft meegemaakt.”
“De voorstelling eindigen we met: ‘ik heb geleerd dat..’. Zelf realiseer ik me nu dat je andermans verdriet niet weg kunt nemen, hooguit tijdelijk verlichten. En het heeft geen zin om uit schuldgevoel te stoppen met genieten van je eigen leven. Dat het allemaal fucking oneerlijk is, wisten we al.”
Op een dag kwam de dertigjarige ingenieur Amir met hem mee. Ze zijn als broers voor me geworden. Met Kerst gaan ze mee naar mijn ouders, en ze vieren vakantie met mijn vrienden en mij. Vooral voor Muayad voel ik me verantwoordelijk, hij is mijn kleine broertje. In Damascus crosste hij rond met zijn vrienden en hing in de sportschool. Hij wilde alleen niet vechten voor Assad. Ik zit hem nu achter de broek dat ie een beroepskeuzetest moet doen. Hij weet niet precies wat ie wil en wat zijn perspectief is. Inmiddels woont hij wel in een studentencontainer in complex Riekerhaven in Amsterdam Nieuw-West. Het is belangrijk dat hij hier leeftijdgenoten vindt, om mee naar een club te gaan, te poolen of te gaan dansen. Zo veel verschil zit er niet tussen een Amsterdamse twintiger en eentje uit Damascus, behalve dat Muayad meer heeft meegemaakt.”
“De voorstelling eindigen we met: ‘ik heb geleerd dat..’. Zelf realiseer ik me nu dat je andermans verdriet niet weg kunt nemen, hooguit tijdelijk verlichten. En het heeft geen zin om uit schuldgevoel te stoppen met genieten van je eigen leven. Dat het allemaal fucking oneerlijk is, wisten we al.”
“Vooral voor Muayad voel ik me verantwoordelijk, hij is mijn kleine broertje
“Ik heb ook geleerd hoe kostbaar het is in een rechtstaat te leven. Toen Amir net bij mij was, had ie zijn telefoon laten liggen op een bankje in de Jordaan. De politie bleek ‘m meegenomen te hebben. Hij haalde de telefoon op bij het politiebureau en kwam met een brede glimlach naar buiten. Ze hadden daar tegen ‘m gezegd: ‘je krijgt je mobiel terug op een voorwaarde: dat je beter op je spullen let’. Hij vond het onvoorstelbaar dat hij nu in een land woont waarin de politie je telefoon teruggeeft zonder te checken met wie je gesproken hebt en ‘vindersloon’ te vragen, want de politie in Syrië is hartstikke corrupt. Dat de politie aan jouw kant staat is een voorrecht natuurlijk – al vind ik ze ook gewoon irritant als ik een boete krijg voor fietsen zonder licht of door rood rijden.”
Principieel of compromisbereid?
“Als ik een kledingstuk heel graag wil hebben, denk ik soms: ik ga niet uitzoeken hoe het geproduceerd is. Niet alles hoeft perfect te zijn. Ik zeg niet dat ik nooit meer in een vliegtuig stap. Ik wil gewoon af en toe naar New York, en dan laat ik wel weer een boom planten. Het gaat om de balans.
Op mijn 22ste droeg ik al het leed van de wereld op mijn schouders. Dan liep ik een Etos binnen en kon alleen maar denken: ‘Jullie vieze smeerlappen, 90 procent van wat jullie verkopen is shit’. Ik haatte elke onwetende puber met een bontkraag op een scooter en moest ook altijd iets naar ze roepen. Dat is allemaal zo negatief en je wordt er buitengewoon ongelukkig van.
Je moet bereid zijn compromissen te sluiten. Ik zet me in voor duurzame mode, en werk nu voor de voorstelling nauw samen met het jonge merk Rhumaa dat werken van Zuid-Afrikaanse kunstenaars uit de sloppen in zijn kleding verweeft. Op instagram tag ik al mijn kleding die sustainable en fair is. Maar soms zoek je iets wat bij een bepaald karakter past, en is er geen duurzame optie. Dan gaan mijn stylist en ik voor de minst erge variant.
Ik regisseer ook reclames. McDonalds heb ik al drie keer geweigerd, maar ik heb laatst wel een commercial gedaan voor een merk dat bronwater in flessen verkoopt. Kraanwater is beter natuurlijk, maar ik moet ook gewoon de hypotheek betalen. En ik geloof dat de meeste mensen veel minder met hun idealisme bezig zijn dan ikzelf.”
Op mijn 22ste droeg ik al het leed van de wereld op mijn schouders. Dan liep ik een Etos binnen en kon alleen maar denken: ‘Jullie vieze smeerlappen, 90 procent van wat jullie verkopen is shit’. Ik haatte elke onwetende puber met een bontkraag op een scooter en moest ook altijd iets naar ze roepen. Dat is allemaal zo negatief en je wordt er buitengewoon ongelukkig van.
Je moet bereid zijn compromissen te sluiten. Ik zet me in voor duurzame mode, en werk nu voor de voorstelling nauw samen met het jonge merk Rhumaa dat werken van Zuid-Afrikaanse kunstenaars uit de sloppen in zijn kleding verweeft. Op instagram tag ik al mijn kleding die sustainable en fair is. Maar soms zoek je iets wat bij een bepaald karakter past, en is er geen duurzame optie. Dan gaan mijn stylist en ik voor de minst erge variant.
Ik regisseer ook reclames. McDonalds heb ik al drie keer geweigerd, maar ik heb laatst wel een commercial gedaan voor een merk dat bronwater in flessen verkoopt. Kraanwater is beter natuurlijk, maar ik moet ook gewoon de hypotheek betalen. En ik geloof dat de meeste mensen veel minder met hun idealisme bezig zijn dan ikzelf.”
Sanne Vogel(1984) werkt vanaf haar zestiende als professioneel actrice, schrijfster en regisseuse. In de bioscoop was ze te zien in Het Schnitzelparadijs, Alibi, Verliefd op Ibiza en in Mannenharten. Verder speelde ze vaste rollen in de tv-series Het Schnitzelparadijs, Villa Achterwerk De Popgroep, Floor Faber en was ze te zien als de jonge Annie MG Schmidt in de serie Annie MG. Ze regisseerde de films Hartenstraat (2014) en Brasserie Valentijn (2016). Deze maand brengt ze Nieuwe Familie op de planken. Daarin kijken de Syrische ex-vluchtelingen Muayad en Amir samen met Sanne terug op hun aankomst in Nederland. Hoe het voor Muayad en Amir was om plotseling in een nieuw land te zijn. En hoe het voor Sanne was om twee Syrische jongens als logees op een luchtbed in haar woonkamer te hebben.
De speellijst is te vinden op bostheaterproducties.nl
De speellijst is te vinden op bostheaterproducties.nl
