Nu niemand anders het doet vangen deze Griekse studenten vluchtelingen op

Tot ‘thuis’ rekenen Chatzigeorgiou en haar medestudenten ook de anarchistische wijk Exarchia, waar Polytechnio het middelpunt van is. Er is veel discussie over linkse onderwerpen en een stevige productie van anarchistische flyers. De meeste studenten sluiten zich aan bij de EAAK, de Verenigde Linkse Antikapitalistische Beweging. En sinds vorig najaar tonen de studenten hun solidariteit door een groep migranten in hun collegezalen te laten bivakkeren. Een aantal vluchtelingen stond op 17 november voor de deur van Polytechnio. “Ze waren er opeens”, vertelt derdejaars Marina Kalegla. “Wij hadden in augustus de sleutel gekregen van een lege faculteit op ons terrein en we deden daar van alles: debatteren, muziek maken, films vertonen en vaak bleven we er ook slapen. We hebben ze binnengelaten en geholpen met kleren en eten.

Ondanks het dreigende geweld wonen er in de collegezalen nu zo’n tachtig vluchtelingen. Een van hen is de veertienjarige Miryam, die met haar ouders en broertjes in de universiteit woont. “We zijn uit Afghanistan gevlucht vanwege de bomaanslagen. Nu denk ik vaak dat ik beter daar was doodgegaan, want hier ga ik elke dag dood. We hadden een mooi huis, een auto. Alles is verkocht om de smokkelaars te betalen. En nu zitten we hier. Ik haat het hier. Het stukje vloer waar we op wonen, is net zo groot als onze badkamer thuis.”

Polytechnio, de beroemdste universiteit van Griekenland sinds het in 1837 werd opgericht, ligt ook constant onder vuur. Wie niet beter weet, zou denken dat de universiteit verloederd en zwaar in verval is. Het hoofdgebouw met zijn statige Dorische zuilen staat weliswaar fier overeind, op het dak hangt een gehavende Griekse vlak als een futloos vod. De marmeren muren zijn beklad met graffiti, in een zijgalerij staan koepeltentjes, in het gras ligt een oud verroest hek en er loopt van alles rond dat niet student is. Polytechnio groeide uit tot de Nationaal Technische Universiteit Athene (NTUA). Acht van de negen faculteiten verhuisden naar modernere campussen in de stad. De prestigieuze School voor Architectuur is overgebleven. De studenten, die een zware selectieprocedure doorstaan om aangenomen te worden, vinden het een grote eer juist op deze locatie college te volgen.

Met uitzondering van het monumentale hart van het hoofdgebouw is geen stukje muur onbedekt. Kunst en rebellie gaan hier hand in hand. Tournikiotis: “Het is logisch dat studenten architectuur graffiti maken. Ze zijn creatief. Meestal gaat het over vrijheid en het jaar 1973. Ik heb het niet over anarchisten, maar over kritische geesten.”

De studenten vertellen een ander verhaal. Student Angelika Chatzigeorgiou: “Als de politie aan onze vluchtelingen komt, breekt de hel los. Dan komen er grote demonstraties, alle studenten uit de stad zullen zich daarbij aansluiten. Want iedereen is in de stemming voor revolutie tegen dit rechtse regime.” De bevestiging daarvan staat op een muur geschreven: ‘1973! Nu is het tijd voor onze generatie.’

Dit artikel verscheen eerder in OneWorld Magazine.