Wat is er precies aan de hand in de Sinaï?

President Sisi zei woensdagochtend dat hij zijn legerchef en het ministerie van Binnenlandse Zaken heeft opgedragen de veiligheid en stabiliteit in het land binnen drie maanden te herstellen.

Waarom lukt het Egypte, ondanks alle steun die het daarbij krijgt van de VS, Israël en de EU, niet de aanslagen in te dammen? Voor OneWorld sprak ik met onderzoeksjournalist Mohannad Sabry, die een veelgeprezen boek over de Sinaï schreef. Ik leerde Sabry in 2013 in Cairo kennen.

Terwijl radicalisme groeide, ontstond er wapenhandel en de tunnel- en smokkelindustrie floreerde. Desalniettemin weigerde de overheid het beleid aan te passen. Die nam deze catastrofale mix nooit serieus, in veel gevallen gebruikte ze die zelfs als legitimatie voor meer repressie.

Het is zodoende niet vreemd dat wat ooit alleen een radicale ideologie was, veranderde in een gewapende strijd toen die mogelijkheid zich voordeed, en dit is precies wat er na 2011 gebeurde.”

De terugkeer van strijders uit Syrië en Irak ligt natuurlijk voor de hand na de voortdurende verliezen van IS daar, maar dat zal niet direct gebeuren. Maar ik vrees dat die uittocht nog jarenlang effect zal hebben op Egypte en andere landen van waaruit militanten de afgelopen jaren naar IS zijn afgereisd. Tot nu zijn er echter geen signalen van een effectieve influx van terugkeerders naar de Sinaï, noch van andere buitenlandse strijders die naar de Sinai uitreizen, maar dat zal vast nog komen.”

Dat gezegd hebbende: IS is nog steeds in staat om aanslagen te plannen en uit te voeren waarbij een minder uitgekookte logistiek en mobilisatie vereist is, zoals de kerkaanslagen; die werden uitgevoerd door een of twee strijders.”

Na het bloedbad in Luxor in 1997, doken de eerste tekenen van radicale migratie op te duiken. Dat was vooral te wijten aan decennia van veronachtzaming door alledrie de presidenten. Een paar jaar later vonden de eerste terroristische aanslagen ooit plaats in de Sinaï: de bomaanslagen van 2004, 2005 en 2006 bomaanslagen in Taba, Sharm al-Sheikh en Dahab die allemaal gepland en uitgevoerd zijn door dezelfde groepering, de eerste terroristische cel in de geschiedenis van de Sinaï: Jama’at al-Tawhid wal Jihad.

Combineer dit alles met een bloeiende wapenhandel en smokkel, en dan wordt duidelijk hoe Ansar Bait al-Maqdis zo krachtig kon worden en Wilayat Sinaï ook nu nog blijft groeien.”

Egypte heeft gefaald omdat ze ervan overtuigd is dat de oplossing ligt in een ijzeren greep op het gehele land, in het specifieke geval van de Sinaï aangevuld met de dodelijke militaire campagne geen enkel onderscheid maakte wie er slachtoffer van werd. Zulk beleid, of dat nu in Egypte wordt gehanteerd of elders, is bewezen de primaire factor in het bevorderen van terrorisme. Zulk beleid verspreidt terrorisme juist, in plaats van het te verslaan.”