Kamerleden over vrouwenrechten

“Daar sluit ik me helemaal bij aan”, zegt Van den Hul. “Mijn motto is: investeer niet in vrouwen omdat het moet, maar omdat het werkt. Zelfs corruptie neemt af wanneer vrouwen meer te zeggen krijgen. Ik wil laten zien dat de SDGs niet een ver-van-mijn-bed-show zijn over Afrika, Azië en Zuid-Amerika: internationale uitdagingen hebben ook met Nederland te maken. Zo worden bijna alle kleren die wij dragen, gemaakt door vrouwen die veel te weinig verdienen en onder slechte omstandigheden werken. Dat heeft ook te maken met SDG vijf.”

Bouali vult aan: “Wat Kirsten zegt, klopt. Wij hebben in Nederland onze eigen uitdagingen, kijk maar naar de salarissen van vrouwen. Maar internationaal is Nederland ook een pionier voor vrouwenrechten, andere landen kijken naar ons op dit onderwerp. We hebben recent het Meerpartijeninitiatief Seksuele en Reproductieve Gezondheid en Rechten opgericht. Daarmee willen we met alle partijen in de Tweede Kamer aandacht blijven vragen voor seksuele gezondsheidsrechten van vrouwen en meisjes: dat gaat van het voorkomen van besnijdenis bij meisjes, toegang tot anticonceptie en veilige abortus ”

“Ik maak me wel zorgen over SDG vijf. Wereldwijd staan de rechten van vrouwen en meisjes onder druk”, vervolgt Van den Hul. “Toen ik vrouwenvertegenwoordiger bij de VN was, probeerden machtige, conservatieve landen zoals de VS of Saoedi-Arabië woorden als ‘gender’ uit VN-teksten te halen en verzetten zij zich tegen aandacht voor seksuele en reproductieve gezondheid en rechten (SRGR) in het onderwijs. We verloren terrein, terwijl er vooruitgang was. Steeds meer meisjes gaan bijvoorbeeld naar school en volgen ook tertiair onderwijs, maar op cultureel gebied worden er stappen teruggezet. De discussie in Nederland over gedrag binnen bepaalde corpora en teksten van rappers is onderdeel van een wereldwijd systeem van vastomlijnde ideeën over wat bij mannen en vrouwen hoort. Dat systeem is beperkend, zowel voor mannen als voor vrouwen.”

“Ik ben blij dat wij als D66 vier vrouwelijke kabinetsleden geleverd”, zegt Bouali. “ Er zijn nog veel uitdagingen, maar ook mogelijkheden. Ook in het buitenland. Toen ik bijvoorbeeld ambassadeur in Afghanistan was, zou een nieuwe wet vrouwenrechten inperken. Toen heb ik met mijn Deense collega met een adviseur van de president gesproken en is het ons gelukt om die paragrafen uit de wet te halen. Dat laat zien dat zelfs als er weerstand is, verandering mogelijk is.”

“Maar het is wel gelukt om alle partijen in de Kamer bijeen te brengen om over SRGR te praten,” brengt Bouali in. “Ze mogen het dan niet altijd eens zijn over dit thema, maar in sommige landen ligt dat nog veel gevoeliger. Denk aan de Arabische wereld. Mogelijk kunnen wij als Nederland daar helpen het verschil te maken, net dat steuntje in de rug kunnen geven. Of we dat nou hier in de Kamer doen of in het buitenland, maakt me minder uit.”

Bouali vult aan: “D66 heeft gevraagd om onderzoek naar #MeToo op de werkvloer; in de Tweede Kamer en op alle ministeries. De Kamervoorzitter heeft al toegezegd dat op te pakken. Als overheid moeten we het goede voorbeeld geven. Wij willen seksuele intimidatie op de werkvloer van de Tweede Kamer, en bij alle ministeries, laten onderzoeken. Daar zijn wij het jaar mee begonnen, ik denk dat dat een goede eerste stap is.”

Van den Hul is skeptischer. “Uit berekeningen blijkt dat onze generatie die gelijkheid tussen mannen en vrouwen niet zal meemaken, pas volgende eeuw zijn we zover. Er moet acceleratie komen, daarvoor zijn meer rolmodellen nodig. Ik hoop dat wij in ons werk als adoptieouders samen blijven optrekken, want dit thema is te belangrijk om er een politieke speelbal van te maken.”

Dit artikel verschijnt ook op SDG Nederland.