Beeld: Hanne van der Woude
Column

‘Alleen een vaccin bevrijdt de kwetsbaren’

Nederland stopte halsoverkop met AstraZeneca-vaccins, tot ontsteltenis van Asha ten Broeke. Zouden afgewogen risico’s niet leidend moeten zijn in het coronabeleid? ‘Juist de prik is voor kwetsbare mensen onze enige weg uit zelfisolatie.’

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Ik kan vloeiend vloeken in vier talen en één dialect: Nederlands, Duits, Engels, Frans en Gronings. Dat kwam vorige week goed van pas, toen het ministerie van Volksgezondheid besloot om andermaal te gaan klooien met de coronavaccinaties. Het besluit: in elk geval tot 7 april mogen met AstraZeneca geen mensen onder de 60 geprikt worden, omdat er in Nederland vijf mensen ernstige trombose met een laag aantal bloedplaatjes kregen. Er is zelfs iemand aan doodgegaan.

De minister hoopte waarschijnlijk dat iedereen na dit besluit zou denken: ‘Oh, wat integer van Vadertje Staat dat-ie zo zorgvuldig is en alles eerst goed gaat onderzoeken. Dit geeft echt vertrouwen in het vaccinatieprogramma.’ Dat gebeurde niet. Experts hadden snoeiharde kritiek. Een internist sprak tegen de NOS over ‘zwabberbeleid’. Hoogleraren noemden de stop in de Volkskrant ‘ontluisterend’ en ‘incidentenpolitiek’. Een van hen zei: ‘Stoppen is zo kortzichtig dat het gevaarlijk wordt. Zo’n besluit verwacht ik niet van de overheid.’

Een nieuw risico voelt groter dan een risico waar je al een tijdje mee leeft

Die kortzichtigheid zit ‘m vooral in de kansen. De kans dat je als 60-minner na een besmetting aan corona overlijdt is lastig te bepalen (omdat we niet precies weten hoeveel mensen geïnfecteerd zijn geraakt), maar ligt waarschijnlijk ergens tussen de 1 op 1000 en 1 op 2000. Voor kwetsbare mensen is dat anders: de medisch hoogrisicogroepen, die nu als eerste aan de beurt zouden zijn, lopen ongeveer evenveel kans als een 70-jarige: zo’n 1 op 50.

De kans op de nieuwe bijwerking is van een compleet andere orde: er was 1 dode op zo’n 300.000 tot 400.000 prikken. ‘Vergelijkbaar met de kans op een dodelijk ongeval als je 220 kilometer gaat fietsen, of naar Madrid rijdt met de auto’, aldus hoogleraar Frits Rosendaal tegen de Volkskrant. Hoogleraar virologie Marion Koopmans becijferde dat het zit ‘tussen de kans op overlijden door een aanval door een hond en kans op overlijden door bliksem.’

Waarom is doorgaan met prikken dan toch geen no-brainer? Bij deze vraag moest ik denken aan wat ik als psychologiestudent leerde: mensen zijn beroerd in het inschatten van risico’s. Zo voelt een nieuw risico – zoals een net ontdekte bijwerking – groter dan een risico waar je alweer een tijdje mee leeft. Hetzelfde geldt voor een risico waar je geen controle over hebt; op je kans op corona kun je nog wat invloed uitoefenen door alle maatregelen goed na te leven, maar na een prik met AstraZeneca kun je alleen maar afwachten of de doem je zal treffen. Bovendien is het een griezelig risico, met klonten van je eigen bloed die misschien wel vast komen te zitten in je longen of je brein, en ook zulke huiveringwekkende risico’s overschatten we vaak.

Kwetsbare Nederlanders worden alweer in de steek gelaten, om een piepkleine kans op een bijwerking

Erg rationeel is dit natuurlijk allemaal niet, maar dat kan ik de gewone huis-, tuin- en keukenburger wel vergeven. Onze regering heeft echter geen excuus. Niet alleen omdat je juist in crisistijd van je overheid een minimum aan kalme nuchterheid en weloverwogen kansberekening zou mogen verwachten, maar ook omdat ze met deze vaccinstop voor de zoveelste keer kwetsbare mensen aan hun lot overlaat. Na alle overlijdens in de verpleeghuizen, het gefaalde test- en indambeleid en de tweede lockdown die veel te laat kwam, moeten we nu toekijken hoe ook het vaccineren verandert in één grote puinhoop waarbij veel te weinig vaccins veel te langzaam worden gezet en veel te vaak niet in de juiste armen terecht komen.

Zo worden kwetsbare Nederlanders alweer in de steek gelaten, om een piepkleine kans op een bijwerking. Terwijl voor ons hele andere kansen tellen. Níeuwe kansen die de prik ons juist kan bieden. Zoals de kans om eindelijk uit die godvergeten zelfisolatie te kunnen. Om zonder buikpijn van de zenuwen naar buiten te gaan.

We snakken naar de kans om verlost te raken van die virusdoodsangst

De actie #VergeetOnsNietHugo laat zien dat veel chronisch zieke mensen snakken naar zulke kansen. Dichter des Vaderlands Lieke Marsman wil ondanks longtumoren, chemo en immuunonderdrukkers haar moeder weer knuffelen. Judith wil haar dochtertje naar school kunnen laten gaan. Isa van 19, met een verstandelijke beperking en een hartafwijking, wil weer naar de dagbesteding en Rebecca van 25, die een bindweefselaandoening heeft, zou zo graag haar klasgenoten weer zien.

En allemaal snakken we naar de kans om eindelijk verlost te raken van die virusdoodsangst die al sinds het begin van de pandemie voortdurend in ons leven aanwezig is. En het mooie is: met het vaccin is die kans bijna 1 op 1.

Deze bioloog ontwikkelt een vaccin voor Afrika (want wij kopen alles op)

Eigen bovenarm eerst

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons