Dat was volgens Nzume een schande want döner is geen ‘laag voedsel’ maar cultureel erfgoed, en hoeft dus helemaal niet opgewaardeerd te worden. En al zeker niet door twee witte jongens. Ze zei: “Het is respectloos om zomaar een gerecht uit een andere cultuur over te nemen en het jezelf toe te eigenen. Zeker als je geen besef hebt van de oorspronkelijke achtergrond van een gerecht en dan over ‘opwaardering’ praat. Witte mensen maken gebruik van iets wat niet van hen is, zonder dat mensen uit landen waar dat vandaan komt daarvan profi teren. En dat kan niet.”
“Culturele toe-eigening mag niet, producten voor een habbekrats kopen ten koste van onder betaalde werkers in Azië wel?
Het debat verzwakte even. Er werden wat grapjes gemaakt. En ineens, schijnbaar uit het niets, maakte Anousha deze opmerking: “Ik koop natuurlijk ook gewoon bij Primark. We hebben allemaal onze zwakheden.” Als vanzelf schreeuwde ik heel hard: “Dat kan echt niet!” Vanaf dat moment liet mijn invoelend vermogen me in de steek. Culturele toeeigening mag niet, want dat is respectloos. Producten voor een habbekrats kopen ten koste van onder betaalde werkers in Azië is ‘een tolereerbare zwakte waar we allemaal weleens last van hebben’. Excuseer, maar doe mij dan maar een rastakapsel en een wit hipsterbroodje vegetarische döner.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
