In de 21 jaar dat ik geen vlees meer eet, heb ik het mezelf gegund om de walgelijke vee-industrie héérlijk te negeren. Ik zag het als mijn voorrecht om niks te hoeven horen over in elkaar geslagen kippen of slechtbetaalde koeien – of wat er ook moge voorvallen in die megastallen. Mijn motto was: ik eet geen varkensbillen gemarineerd in schapentranen, en dat maakt mij een diervriendelijk mens dat niks met al die ellende te maken heeft.
Dit is natuurlijk gigantische onzin. Ik eet geen vlees, maar ik slurp wel kaas naar binnen alsof het zuurstof is, besteed de helft van m’n inkomen aan leren schoenen en eet eieren alsof het M&M’s zijn. Mijn schuldgevoelens hierover parkeerde ik met gemak in een duistere garage in mijn achterhoofd.
Tot ik in de productomschrijving van een prachtige leren portemonnee ‘100 procent kalf ’ zag staan. Blijkbaar had ik mezelf ervan overtuigd dat leer wordt gemaakt van de huid van gevallen dictators. Want… ik schrok hiervan. De garagedeur in mijn achterhoofd schoot open en al mijn door de jaren heen geparkeerde schuldgevoelens buitelden eruit. Veganist worden bleek tot op zekere hoogte verbazingwekkend makkelijk. Ei, melk, toetjes, broodbeleg, gefrituurde troep voor tijdens een kater: allemaal schrikbarend makkelijk te vervangen door plantaardige, en vaak zelfs lekkerdere, producten.
Behalve kaas. O, kaas. Iets dat ik zo graag eet dat ik het vroeger in vriendenboekjes opschreef bij ‘hobby’s’ in plaats van bij ‘lievelingseten’. Bij de Jumbo vond ik tot mijn opluchting een stuk of tien verschillende smaken veganistische kaas, die helaas naar tientallen verschillende soorten schoenzool bleken te smaken.
“Elke leren schoen in mijn kast is gemaakt van een kalfje dat ongetwijfeld onweerstaanbaar goed kon dartelen
Ik ben de halve stad afgefietst op zoek naar lekkere alternatieven, maar een broodje vegan kaas is alleen te doen als ik er een flinke laag sambal en pesto en ketchup overheen smeer, daarna het geheel in de vuilnisbak gooi en vervolgens ditzelfde broodje nog een keer maak zonder de ‘kaas’ erbij. Dat elk plakje verrukkelijke échte kaas zijn oorsprong kent in een dorstige robot die emotieloos de uier van een depressieve koe leegslurpt, dat parkeer ik inmiddels weer moeiteloos in mijn achterhoofd.
Lelijke schoenen
Ook ergerde ik me steeds vaker in restaurants. Niet omdat ik baalde van het gebrekkige veganistische aanbod, maar omdat obers – zodra ze er lucht van kregen dat ik veganist was – me vaak vroegen of de chef misschien iets speciaals moest bereiden voor mij. Alsof ik een moeilijke prinses ben die een speciale kaart blieft. In restaurants ben ik dus inmiddels ook mijn schuldgevoelens over het eten van dierlijke producten aan het parkeren. Soms lik ik driftig het schaaltje kruidenboter leeg zodat er bij de ober geen twijfel over mij hoeft te bestaan.
En toen waren er nog de schoenen, naast kaas een andere belangrijke hobby. Ik ben gebroken door het eindelijk ingedaalde besef dat elke leren schoen in mijn kast gemaakt is van een kalfje dat ongetwijfeld onweerstaanbaar goed kon dartelen. En dan koop ik die krengen nog in tweetallen ook. Wel heb ik al gemerkt dat het enorm veel geld scheelt als je weigert leren schoenen te kopen: er blijven namelijk alleen maar lelijke over.
Ik ben benieuwd hoe lang ik dit volhoud. Misschien dat iemand een schoenenlijn kan beginnen gemaakt van veganistische kaas – ze smaken in elk geval hetzelfde.
Dit artikel verscheen eerder in OneWorld-magazine.
