Het zijn de vrouwen die de aarde omploegen de stekjes
van een eierdoos in een plastic potje zetten
de kleine planten in de aarde poten
het groen zien ontkiemen de tomaten zien zwellen
de vrouwen.
Het zijn de onzichtbaren
die de grond droger voelen worden
de regen afwachten die het weer proberen te voorspellen
wetende dat ze dat niet langer kunnen
de onzichtbaren.
In hun uitgeholde dromen spreekt een stem:
We zitten vast in vicieuze cycli van schuld
en toenemende armoede; onze meisjes
kunnen niet naar school
worden gedwongen ons te helpen
in het huishouden.
De vrouwen zoeken in hun slaap naar de lichamen
van hun verdwenen dochters.
Graven verlicht door de ochtendzon
meters diepe kuilen op zoek naar grondwater.
Maken met spuug kristallen en takjes
een zienersteen.
Denken aan de mensen in de steden die alle keuzes maken
mensen die niet durven te verliezen
mannen die altijd voor de winnende partij zijn.
De onzichtbaren turen dieper het orakel in
vinden daar een zwarte zee van glimmende olie
en weten dat het tijd is
om te vluchten.
Klimaatdichters: de natuur in woord gebracht
De Klimaatdichters zijn een beweging van tientallen Nederlandstalige schrijvende woordkunstenaars; zij zoeken naar woorden om de ongekende klimaatcrisis beter te begrijpen.
Voor de zomereditie van OneWorld Magazine schreven Amina Belôrf, Nisrine Mbarki, Shari Van Goethem en Willemijn Kranendonk ieder een gedicht. Ze onderzochten de dwarsverbanden tussen de klimaatcrisis en thema’s als racisme, migratie en gender. En wat heeft de natuuur te zeggen over haar eigen ondergang?
In december en januari verschijnen de gedichten op OneWorld.nl.
