Hij is groot. Ik sla m’n armen om hem heen en leg mijn wang tegen ‘m aan. ’t Schuurt. Terwijl ik luister naar z’n gefluister vertraagt mijn bonkende hart. Ik word vloeibaar, versmelt.
“AHUM!”
Betrapt draai ik me om en ik kijk recht in het grijzende gezicht van mijn man. “Ga je mee ouwe boomknuffelaar? De meiden zijn al aan het zoeken!”
Bomen zijn boeiende wezens. Hun leven is complexer dan gedacht. Denken wij uniek te zijn met ons vijftigjarige internet? Zij hebben ondergronds een Wood Wide Web waarmee ze met elkaar communiceren dat veul ouder is dan de mensheid. Voelen wij ons speciaal omdat we sociale wezens zijn? Deze plantaardige stervelingen zijn dat ook.
Als ze kunnen kiezen, staan ze in groepjes en helpen ze elkaar ondergronds met suikerwater. Of ze waarschuwen de rest als een dier van ze eet, zodat die alvast vieze stofjes kunnen uitscheiden. (Kunnen wij nog wat van opsteken trouwens: ik zie iedereen vooral social doen op social, verder niet zo.) En – deze zie je niet aankomen – bomen kunnen als ze doodgaan zelfs beslissen wie van hun soortgenoten de erfenis van overgebleven voedingsstoffen krijgen.
Maar dat kan alleen als ze in de grond ook werkelijk in contact met elkaar staan. Stadsbomen, hoe mooi ook, zijn onder de stoep omgeven door leidingen en zand. Hun roots worden daarom alvast gekortwiekt bij de stadsbomenplantage. Met zo’n Chinese lotusvoet komen ze niet ver en dus wordt het bemachtigen van de Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid voedingsstoffen een uitdaging.
Te snel grootgebracht voor onze portie groen in de wijk en daarna ondervoed, is hun leven veel korter dan dat van hun bosgenoten, die wél kans hebben op happily ever after. Moederziel alleen en voor altijd offline staan de straatkinderen 25 meter van elkaar. ‘Contactloos’ krijgt zo een heel andere betekenis, vind je niet?
Hoewel ik er dol op ben, voelt zo’n groene stadswijk opeens een stuk minder duurzaam sinds ik dit allemaal via ons menselijke world wide web heb opgesnoven. En als we daar verder over bomen – praten dus – komen we vanzelf bij het volgende: niet alleen city trees zijn ontworteld dezer dagen.
“Máááám!” Vol bewondering kijken we hoe onze dochters zich uit de struiken manoeuvreren met een gigantische afgebroken tak. Ik knik goedkeurend: deze wordt het dit jaar. Straks tuigen we hem samen op – al meezingend met Mariah Carey. “ZO…”, grijnst mijn man opnieuw terwijl hij de bast liefkoost, “nu kun je ook thuis je nieuwe hobby uitvoeren!”
