Hoe ziet hun leven eruit? Wat houdt hen bezig? Wat vinden de gevluchte jongeren leuk en wat vinden ze moeilijk? Wat zijn hun favoriete plekken, mensen, boeken en sporten? En bovenal: wat willen ze met ons delen? Op zoek naar antwoorden op deze vragen maakten wij verhalen met gevluchte jongeren in tekst en in beeld.
In twee workshops, één over fotografie en één over schrijven, gingen we aan de slag met jongeren in AZC’s tussen de 18 en 25 jaar oud. Gewapend met wegwerpcamera’s, pen en papier werkten de deelnemers toe naar een zelfportret. Eerst door hun leven te fotograferen; vervolgens door op basis van de zelfgemaakte foto’s een tekst te schrijven. Niet het zoveelste vluchtverslag dat deze jongeren aan vele instanties hebben moeten vertellen, maar een persoonlijk portret vanuit de vraag: wat wil jij over jouw leven laten zien? De workshops waren daarmee een zoektocht naar zelfexpressie en een (her)ontdekking van het universele plezier om verhalen te delen. Het resultaat: een serie van drie verhalen over uiteenlopende onderwerpen en in verschillende vormen, allemaal verteld door jongeren die in een AZC wonen. Vandaag aflevering 1 met Amara Youla (22) uit Guinea.
Een moment tussen vrienden
We zitten buiten in de zon op een bankje als Amara aan komt lopen, dribbelend met een basketbal. Hij loopt naar ons toe om te vertellen dat hij klaar is: hij heeft zijn fotorolletje vol geschoten. Amara begon als laatste met fotograferen en is als eerste klaar. Bij het schrijven is het andersom: dan begint hij als eerste en is hij als laatste klaar. Amara weet welk verhaal hij wil vertellen: het moet gaan over zijn lievelingssport basketbal en wat die voor hem betekent. Hij is daadkrachtig en gaat recht op zijn doel af. Hij wil meer dan alleen het spel laten zien. Met de hand, in het Frans schrijft Amara twee kantjes vol. Zijn verhaal vertelt dat basketbal meer is dan je op het eerste gezicht ziet. De foto’s beschrijven het spel door een veld te laten zien, een basket, een bal en spelers. Tegelijkertijd laten ze zien waar basketbal voor Amara om draait: een moment tussen vrienden, persoonlijke ontwikkeling en plezier. In Guinea basketbalde Amara al, net als later bij een vereniging in Nederland. Op het AZC waar hij nu woont is geen basketbalclub. Wel is er een veld en zijn er spelers.
‘Ceci est une balle’
Een kort verhaal door Amara, geschreven in het Frans en vertaald naar het Nederlands
Dit is een bal. Een basketbal. We gaan onszelf wat vragen stellen en, uiteraard, gaan we ze ook beantwoorden. Deze vragen zijn als volgt: wat is dit voor sport? Wat vertellen de foto’s die we zien aan ons? Wat voelen de spelers als ze het spel spelen? Wat is het doel van het spel? En waar kunnen we het spelen?
Basketbal is een collectieve sport waarbij twee teams bestaande uit vijf spelers op een speciaal terrein tegen elkaar spelen. Deze teamsport vraagt om cohesie en een sterke teamspirit. Laten we naar de foto’s kijken: een basket, een bal, een speelplek en mensen die het spel spelen. De foto’s laten ons een middag zien, of een dagdeel, een moment waarop vrienden met elkaar relaxen. Het moment vindt plaats tussen 16.00 en 21.00 uur. De foto’s laten plezier zien. Ze laten zien dat het spel wordt gespeeld, niet om te winnen of om een beloning te krijgen, maar vanwege spirituele redenen. De spelers spelen het spel omdat ze het leuk vinden, omdat het hen een goed gevoel geeft; mentaal, fysiek en spiritueel. Het doel van het spel is zo veel mogelijk punten te scoren door de bal door de basket of hoepel – die is vastgemaakt aan een bord op een grote verticale paal – te schieten. Het spel wordt gespeeld in de buitenlucht, op een speciaal basketbalveld.
Concluderend kunnen we zeggen dat deze sport iets noodzakelijks is, iets essentieels voor degene die het spel spelen; niet vanwege economische overwegingen, maar vanwege het plezier dat ze eraan beleven, vanwege fysieke en spirituele redenen. Het spel brengt verschillende individuen met totaal verschillende karakters bij elkaar. We sluiten het verhaal af door onszelf een nieuwe vraag te stellen: zijn wij als mensen het beste in teams of alleen?
