Terug naar de basis? Een radicaal besluit in Turkije

Marleen en Roderick reizen anderhalf jaar de wereld rond. Op zoek naar antwoord op de vraag: Is een leven dicht bij de natuur iets voor ons? Vandaag deel 3: Een radicaal besluit in Turkije.

Droom je ook wel eens van dat hutje op de hei? Weg van de hectiek en stress. Maar hoe maak je de stap van het gehaaste drukke bestaan naar een leven dichter bij de natuur? Stiekem is het nog best een uitdaging om afstand te doen van je werk, de genoegens van de stad en… je mobiele telefoon.

In het verre noordoosten van Turkije ontmoeten wij Mehmet en Kader, zij deden het! Ruim twintig jaar geleden gooiden zij het roer volledig om: zij kozen voor een leven in de natuur en nu delen zij hun kennis en ervaring. Op hun prachtige houten veranda met uitzicht op een vallei waar doorheen een wildstromende rivier zijn weg vindt, luisteren wij naar hun inspirerende verhaal.

Van een miljoenen stad naar de bergen

Het leven van Mehmet en Kader zag er begin jaren ‘90 heel anders uit: Mehmet was manager van een tankstation en Kader deed de administratie. Ze werden verliefd en op hetzelfde moment beseften zij: dit is niet hoe wij ons leven willen leiden. “We werkten elke dag van vroeg tot laat, stonden vervolgens in de file om weer thuis te komen. En waarom? Om de hoge huur van ons appartement in de stad te kunnen betalen”, zegt Mehmet. Dat was het moment waarop zij een radicaal besluit namen. Ze verlieten Istanbul en gingen terug naar het gebied waar hun familie roots ligt: het Kackar gebergte in het verre noordoosten van Turkije. 

In de bergen vonden zij een plek, ver weg van alles. Ze bouwden hun eigen houten huis, haalden hun voedsel uit de bossen om hen heen en hielden een paar dieren voor de melk. “We hadden totaal geen ervaring, maar de beste manier om zelfvoorzienend te leren leven is door te experimenteren – door het gewoon te doen”, legt Mehmet uit. Hun dochter werd geboren nadat ze een jaar in het bos woonden. Uiteindelijk besloten zij vijf jaar later om hun plek ver weg van de samenleving te verlaten, zodat hun dochter naar school kon. 

De volgende stap

Tijdens hun zes jaar in het bos leerden Mehmet en Kader veel: ze ontdekten de pracht van de bergen en leerden hoe te leven van en met de natuur. Gedreven door hun missie om anderen ook een leven dichter bij de natuur te laten ervaren, bouwden zij hun eigen paradijs waar zij wonen en gasten ontvangen: Ekodanitap.

Samen met Mehmet lopen wij over hun prachtige terrein: ze hebben een theeplantage, kippen, vele fruit- en notenbomen en in hun kas komen de eerste groenten van het seizoen op. Voor de gasten staan vier karakteristieke bungalows en drie boomhutten op het terrein. Alles wat we zien is door hen zelf gebouwd. “Het was meer dan 20 jaar heel hard werken”, zegt Mehmet, “Nu ben ik 51 en is het tijd om het wat rustiger aan te doen.” 

Zien wij het onszelf doen?

We helpen Mehmet en Kader in hun paradijs. We wieden en spitten de moestuin en repareren het dak van een van de bungalows. We werken hard en de eerste blaren verschijnen op onze handen; ze zijn gewend aan werken achter een computer. Terwijl wij bezig zijn, fantaseren wij hoe het zou zijn als wij zelf zo’n plek zouden hebben. En dat voelt het goed! We verdelen de taken alvast: ik doe de moestuin, Roderick neemt het bouwen voor zijn rekening. “Zullen de reis maar stoppen en onze eigen Ekodanitap bouwen?”, roept Roderick vanuit het andere eind van de moestuin. Inderdaad, het kan gewoon, nu al! Maar we zijn nog te nieuwsgierig naar alle inspiratie uit de landen die we nog zullen bezoeken. Als we een aantal dagen Ekodanitap verlaten en afscheid nemen van Mehmet en Kader zeggen zij: “Wanneer jullie terugkomen van jullie wereldreis, zullen we dan ruilen? Nemen wij jullie bus, runnen jullie Ekodanitap.” Het klinkt als een aanlokkelijk voorstel. Wie weet…!

Dit was deel 3 uit een serie. 
Deel 1: Terug naar de basis? Een ontdekkingsreis om de wereld. 
Deel 2: Terug naar de basis? Zelfvoorzienend leven in Griekenland.