Even kwam de wereld samen in New York, drie dagen lang van 25 tot 27 september. Rocksterren, de Paus, koffiedames en koningen, ministers, bedrijfsleiders en activisten uit 193 landen waren erbij toen de nieuwe werelddoelen, de Sustainable Development Goals, door de Verenigde Naties werden aangenomen. Een contract met onszelf – bewoners van de planeet aarde – om de wereld vreedzamer, duurzamer, rechtvaardiger en socialer te maken.
Werelddoelen
In de nieuwe ontwikkelingsagenda van de VN staan zeventien werelddoelen die armoede, ongelijkheid en klimaatverandering tegen moeten gaan binnen vijftien jaar. Lees alles over de doelen in ons dossier.
Gekkenhuis
New York was een gekkenhuis. Overal mannetjes met oortjes en secret service in grote letters op het uniform. Wat nou secret? Straten waren afgezet, VN-gebouwen kwam je niet in zonder pasjes en papieren die je weken van te voren had moeten regelen. Lange rijen wachtenden en een koortsige sfeer. Daar waar president Obama verbleef gonsde het iets harder, waar de Paus verbleef nog iets harder.
En toen was het voorbij. De handtekeningen onder zeventien werelddoelen en 169 subdoelen waren gezet. De goodwill was getoond, foto’s waren genomen. De straten liepen leeg, hekken verdwenen, veiligheidsdiensten werden weer onzichtbaar en de hectiek nam weer vertrouwde New Yorkse proporties aan.
Was dit het nou, de aftrap naar een duurzame, rechtvaardige wereld zonder armoede?
Was dit het nou?
Hoe houden we dit vast met z’n allen, die goodwill, dacht ik na die drie dagen. Ineens klonk het stil op Times Square. Dezelfde stilte als voor de top. Een gekke, oorverdovende stilte, tussen de taxi’s, de New Yorkers en de bomen van Central Park. Was dit het nou, de aftrap naar een duurzame, rechtvaardige wereld zonder armoede?
Hoe gaan we van goodwill in New York naar een beter leven voor mensen in Syrië, Noord-Irak, Soedan en de Democratische Republiek Congo? Het landenrijtje is te lang voor dit artikel. Hoe vertalen we prachtig papierwerk en nobele woorden in gedurfd politiek en maatschappelijk leiderschap, toezegging van biljoenen dollars en harde afrekenmechanismen?
Kranten helpen je snel uit de droom en zo een nachtmerrie in
Zo een nachtmerrie in
Terug in Nederland wordt de bizarre feestvreugde van New York gelijk verstoord. Kranten helpen je snel uit de droom en zo een nachtmerrie in. Russen bombarderen Syrië op plaatsen waar Islamitische Staat niet zit. De Verenigde Staten bombarderen een ziekenhuis van Artsen Zonder Grenzen in Kunduz, Afghanistan. Vluchtelingenstromen groeien.
Van beloftes naar actie
Hoe vertalen we de beloftes van New York in actie die het lot van miljoenen mensen echt verlicht? Misschien toont de Paus ons wel een weg in de goede richting. Het is lang geleden dat ik een wereldleider zag die zo zonder angst tegenstroom trotseert – in zijn eigen Rome en daarbuiten – en radicaal opkomt voor de integriteit van ieder mens en voor de planeet waarop we leven.
Of misschien tonen mijn Cordaid-collega’s in de Centraal Afrikaanse Republiek ons wel de weg. Twee weken terug werden ze nog belaagd, bestolen en gedwongen het land te ontvluchten toen daar opnieuw de vlam in de pan sloeg. Toch willen ze onverminderd verder gaan en werken aan de werelddoelen in de meest geïsoleerde uithoeken en dorpen.
Afdalen naar de werkelijkheid
Het is tijd dat politieke leiders in Afrika, Europa, de VS en het Midden-Oosten over hun schaduw durven te stappen, het toneel van hun eigenbelang afstappen en afdalen naar de werkelijkheid in die uithoeken en dorpen. Misschien inspireert het ze tot echt leiderschap. En wie weet worden ze dan nog wel eens gehaald, die zeventien werelddoelen.
