In Juba, de hoofdstad van Zuid-Sudan. Portugal – Tsjechië 0 – 0. Ik ben in een andere wereld beland. Weg van vluchtelingenkamp K18, Jamam en Batil. Weg van de stress van een groot team van Artsen zonder Grenzen dat onder hoogspanning resultaten moet leveren. Tijd voor wat nadenken en vooruitzien.
Het gaat om een van de meest ontoegankelijke gebieden ter wereld, zelfs als er geen regen valt. En met regen wordt de logistiek, onontbeerlijk voor een hulpoperatie op deze schaal, bijna onmogelijk. Ik heb de indruk dat er tot op enkele weken geleden te weinig prioriteit is gegeven aan locatie planning van vluchtelingenkampen en dat er te weinig is gedaan vooral aan het zoeken naar water.
Officials van de Verenigde Naties verzekeren me dat er voldoende capaciteit is om de hulp aan de vluchtelingen beter te laten verlopen. Dat moet ook want de situatie is verre van onder controle. Ik geloof hen natuurlijk graag maar ik wil het nog liever in de praktijk gebracht zien. Soms is het voor organisaties en mensen (Artsen zonder Grenzen en mijzelf niet uitgezonderd) makkelijker om te spreken over wat er wel mogelijk is i.p.v. over hetgeen er onmogelijk is. Juist in deze kritieke situatie kunnen we ons dit echter niet veroorloven. Dit wordt dan ook een van de belangrijke taken van ons coördinatieteam in Juba: om met de andere organisaties en de VN te coördineren en te blijven hameren op planning, prioriteit en voldoende voedsel, tenten en water.
Maar waarom zijn er meer dan 150.000 mensen naar Zuid-Sudan de grens overgestroomd, op zoek naar veiligheid en hulp? Dit blijft de meest prangende vraag en natuurlijk de oorzaak van dit vluchtelingendrama. Artsen zonder Grenzen werkt niet in de Blauwe Nijlstaat. We krijgen geen toestemming om er te werken van de autoriteiten in Khartoem, de hoofdstad van Sudan. Hetzelfde geldt voor de VN en andere organisaties. Ondertussen hoort ons team verhalen over bombardementen, gevechten, dorpen die aangevallen worden, burgers die worden neergeschoten. We zijn daar niet, en dus moet je altijd voorzichtig zijn want de waarheid is vaak het eerste slachtoffer in oorlogen. Maar de verhalen worden herhaald en zijn consistent. Dit frustreert mij nog het meeste: de gedachte dat er nog duizenden mensen zijn in de Blauwe Nijlstaat die onder deze vreselijke omstandigheden moeten leven, en dat wij – of welke andere organisatie dan ook – er niet kunnen zijn om hen te helpen.
Portugal – Tsjechië 1 – 0. Ik kan er mij werkelijk niet druk om maken.
Foto: Hereward Holland
Lees ook eerdere blogs van Arjan Hehenkamp: ‘Een ware noodsituatie‘ en ‘Er is werkelijk niks, behalve 20.000 vluchtelingen’.
Lees hier meer over het werk van Artsen zonder Grenzen in Zuid-Sudan.
