De Amerikaanse mensenrechtenactivist en adviseur van George Clooney zegt hij meer media-aandacht krijgt voor onderwerpen als hij beroemdheden inzet. Ruerd Ruben zoekt uit in hoeverre dat klopt.
Zin
De claim
Als ik beroemdheden betrek bij het ontwikkelingswerk, komt er meer aandacht voor onderwerpen die normaal ondersneeuwen in de media en bij politici.
John Prendergast, Amerikaanse mensenrechtenactivist en adviseur van George Clooney Vrij Nederland, 6 februari 2016
Het blijkt inderdaad te helpen als ‘bekende mensen’ campagne voeren bij het grote publiek. Acties van Bono, George Clooney en Angelina Jolie voor het fi nancieren van goede doelen trekken veel aandacht in de pers. De VN hebben zelfs een speciaal celebrity outreachdepartement opgezet om beroemdheden binnen te halen. De jaarlijkse actie van de 3FMdeejays in het Glazen Huis en de inzet van zangers als Marco Borsato als ambassadeur voor War Child geven ontwikkelingswerk een nieuw gezicht. In een tijd dat er meer strijd wordt gevoerd om aandacht, zullen hulpacties zich meer richten op emoties. De beroemdheden kunnen er zelf nog een nobel imago aan overhouden.
Onzin
Liefdadigheidsinstellingen moeten oppassen: met de inzet van beroemdheden worden vooral donateurs geworven met kortstondige interesse. Donateurs die op lange termijn weinig opleveren. Terwijl medialogica vraagt om eenvoudige en oppervlakkige verhalen, is het ook belangrijk om donateurs van heldere informatie te voorzien over de zaken waar het goede doel voor staat en hoe de organisatie te werk gaat. Uit onderzoek naar geefgedrag blijkt dat mensen bijvoorbeeld eerder geld doneren als ze weten dat anderen dat ook doen en als de overheid ook bijdraagt. Het is bovendien vooral eff ectief om aandacht te vragen voor armoede door de gevolgen voor mensen te laten zien: een foto van een ondervoed kindje levert twee keer zoveel donaties op als informatie over de oorzaken van honger en armoede.
Conclusie
Nederlanders zijn nog altijd ruimhartige donateurs van goede doelen: ondanks de economische crisis schenken we jaarlijks zo’n 200 euro per huis houden. Terwijl de informatie over wereldproblemen steeds meer beschikbaar is, neemt volgens de opiniepeiling van de Europese Commissie de directe betrokkenheid bij armoedeen hongerproblemen af. Het is vreemd dat we meer van de wereldproblemen zien, en tegelijkertijd minder willen weten van de structurele politieke oorzaken. Met roem en emoties wordt in zo’n situatie geen duurzaam draagvlak opgebouwd.
Maart 2016
