‘Geen zorgen, Madam, we vinden u een stille woning aan een serene straat in Ikoyi.’ Ik: ‘Ja maar ik wil helemaal geen stille woning aan een serene straat in Ikoyi.’ Makelaar: ‘Maar Madam, mensen zoals u horen daar te wonen, op het eiland. Ik laat u nog wat mooie huizen zien in Lekki Phase 1. U zult het prachtig vinden.’
Een onderkomen vinden in Lagos als blanke vrouw heeft zo zijn eigen uitdagingen. Mijn grootste is dat ik moet uitleggen waarom ik niet op ‘the Island’ wil wonen, ook al hebben de meeste expats daar hun domicilie. Lagos bestaat uit twee delen: een archipel van eilanden zoals Lekki, Lagos Island en Victoria Island, waar de grote bedrijven en rijke mensen wonen en de voorzieningen en infrastructuur enigszins deugen, en het vasteland ten noordwesten daarvan, ‘the Mainland’, voor de gewone Lagosianen.
Voor het eerst sinds ik in Lagos kom, verblijf ik op een van de eilanden. Ik woon in het appartement op Victoria Island van een bevriend gezin dat op vakantie is. Een tijdelijke oplossing: voordat ze terugkomen eind van de maand moet ik mijn eigen woning hebben gevonden. Ik zit hier nu krap drie weken, maar weet het al heel zeker: ik ben geen eilandmateriaal.
Ik ben allergisch voor gebakken lucht, en dat maakt me ongeschikt voor het leven op VI, zoals Victoria Island ook bekend staat. Ik word humeurig als ik omgerekend vijf euro moet betalen voor een ritje van nog geen kilometer dat op het Mainland nog geen euro zou kosten (als ik geen boodschappen bij me had gehad, dan was ik gelopen). Nog nukkiger word ik als ik een zelfde bedrag moet neerleggen voor een pilsje. En het zal niemand verbazen dat mijn avond naar de knoppen is als ik bij het uitgaan terechtkom op een plek waar om redenen van prestige (pils is voor het plebs) geen bier geschonken wordt maar uitsluitend peperdure sterke drank, wijn en champagne, iets wat in de hippe nachtclubs op het eiland nogal eens het geval is.
Toch liet ik me overtuigen het wonen op Lagos Island op zijn minst te overwegen. Ik ging kijken naar een tweekamerappartement in Dolphin Estate. Het is nauwelijks met woorden te omschrijven waar de huisbazin omgerekend 4000 euro per jaar voor durfde te vragen – een godsvermogen in Nigeria. Ok, de huiskamer was betegeld, maar het cement eronder begon al te verbrokkelen en iedere stap veroorzaakte een krakend geluid alsof iemand met een vijzel in de weer was. De overige vloeren in het appartement bestonden uit kaal beton in verschillende staten van rot. Ik vermoedde ganse kolonies kakkerlakken in de keukenkastjes die eruit zagen alsof ze ergens in de jaren zeventig waren ingebouwd. Niet dat je met het blote oog enig ongedierte had kunnen onderscheiden in het schemerdonker. De paar kleine ramen – waarvan deels de lamellen ruiten ontbraken – lieten nog niet genoeg licht binnen om op een zonnige dag een boek te kunnen lezen. Ik heb grotere driekamerappartementen in een veel betere staat van onderhoud gezien op het vasteland, voor minder geld.
Het bezichtigen van die ene tweekamerruïne op Lagos Island was voor mij voldoende reden om het eiland als locatie helemaal uit te sluiten. Ik richtte mijn aandacht weer op het vasteland, in het bijzonder Ebute Metta. Dat heeft niet uitsluitend financiële redenen. Ik ben niet naar Nigeria verhuisd om me achter een muur te verschuilen in een compound vol expats. Ik ben hier niet gekomen om mezelf in luxe op te sluiten. Ik kwam naar Nigeria om er onder de mensen te zijn, met ze te praten, te schijven, om de lokale taal Yoruba te leren.
Ik schreef hier al eerder over Ebute Metta, over het straatje waaraan ik vorig jaar logeerde, waar ik bier dronk met de straatoudsten en werd omgedoopt tot Funke. Haast door osmose leerde ik er mijn eerste woorden Yoruba. Ebute Metta is bovendien verreweg de meest centraal gelegen wijk op het vasteland, en in tegenstelling tot het poenige door overstromingen geteisterde eiland Lekki houden de bewoners van Ebute Metta hun voeten droog als het regent.
Je zult begrijpen dat ik enthousiast raakte toen ik afgelopen vrijdag naar een nieuwgebouwd appartement in die wijk ging kijken dat bleek te beantwoorden aan al mijn verwachtingen en meer: overal ramen en licht, de bovenste verdieping, een veilige omgeving en een logeerkamer voor als mijn moeder bij me op bezoek komt in Lagos. Ik heb hier geleerd de huid niet te verkopen voordat de beer geschoten is, maar als alles goed gaat hoop ik volgende week een eigen appartement te hebben. Ebute Metta rocks.
Volg Femke op Twitter: @femkevanzeijl
