Achtergrond

Bier in de ochtend

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

‘Funkeeee!’ Meteen als ik de hoek van de straat omsla, hebben ze me in de gaten. De bewoners van dit stukje Ebute-Metta zijn me niet vergeten. Kleine Gbenga komt het gangetje uitrennen waar zijn moeder zijn nek met talkpoeder stond te bewerken. ‘Auntie Funke!’ Als hij grijnst zie ik een gat tussen zijn melktanden. Ik denk aan mijn oudste nichtje in Amsterdam dat ook tanden aan het wisselen is. Ze zijn even oud. Mikkey, een van de straatvaders, laat een fles STAR-bier voor hem en mij aanrukken. Ook al is het ‘s ochtends half twaalf, ik weiger niet.

Afgelopen zomer woonde ik een tijdje in dit doodlopende straatje op het vasteland van Lagos. Mijn appartement in Agege heb ik vroegtijdig moeten verlaten nadat de waterpomp explodeerde met een indrukwekkende waterval. Voor de resterende weken een nieuwe pomp aanschaffen was zo duur, dat ik elders een onderkomen zocht. En terechtkwam in mijn oude buurt.

Ik zit met Mikkey onder het afdakje waarop met blauwe letters ‘IJOKO AGBA’ te lezen staat: forum van de ouderen. Op vrijdagmiddag staan hier plastic stoelen en een tafeltje voor het kaartspel. Dan vieren de mannen hun weekend. Mama Rashidat komt aanlopen – het nieuws van mijn komst verspreidde zich snel in dit straatje. Zij wist van mijn voorliefde voor moin moin en bewaarde altijd een portie bonencake voor me. Ze vertelt me dat haar dochter Rashidat dit weekend op gaat voor haar JAMB, de test die je in Nigeria moet afleggen om te kunnen worden toegelaten op de universiteit. Ik beloof haar dat ik een sms’je zal sturen om haar dochter succes te wensen.

Voor een reiziger hou ik eigenlijk veel te veel van bekende dingen. Ik maakte in deze buurt menige reportage. Kleine details roepen hele verhalen op. Ik hoor de fluit van de trein naar het laatste station op het vasteland waarmee de machinist de bewoners van Otto langs de spoorlijn waarschuwt dat ze moeten wegwezen. Stel me voor hoe Baba Tunde zijn krantje opvouwt en opstaat van de rails waar hij vaak zat te lezen. Het warme staal was goed voor zijn oude botten, beweerde hij. Het zaagsel dat aan de rubberen laarzen kleeft van de jongeman die een kruiwagen door de straat duwt, herinnert me aan de zaagmolen van Okobaba aan de rand van Ebute-Metta. Daar legden de bewoners de lagune droog door consequent het zaagsel van de houtzagerij in het water te storten.

Mikkey informeert naar ‘mijn mensen’ thuis. Hoe het met mijn familie gaat? En de drie nichtjes, nog steeds zo blond? Hij weet dat mijn vader bijna acht jaar geleden overleed en vindt het tijd dat mijn moeder hertrouwt. Ik lach en beloof dat ik de boodschap zal doorspelen. Vertel hem dat ze spaart voor haar ticket naar Lagos om mij te komen opzoeken.

Ik geniet ervan gekend te zijn. Emigreren is zo ingrijpend, niet omdat je een nieuwe wereld moet leren kennen. Daar ga je juist voor. Het is ingrijpend omdat die nieuwe wereld jou niet kent. Omdat niemand je verhalen kent, je verleden, je achtergrond. Omdat je altijd zult moeten uitleggen waar je vandaan komt.

Hier in dit straatje in Ebute-Metta heb ik dat gevoel minder. Hier werd ik omgedoopt tot Funke. De tijd die ik hier doorbracht, deed mij besluiten naar Lagos te verhuizen.

Soms is geluk een straat binnenwandelen en je naam horen.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons