Achtergrond

De wereldburger naar het Filmfestival

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Het Rotterdam Filmfestival. Blijft het bij u ook altijd bij een goed voornemen? De redactie van OneWorld maakt het u gemakkelijk en zocht met specialistisch oog de films uit die elk rechtgeaard wereldburger gezien moet hebben. Met veel Midden-Oosten en uitstapjes naar seks in Afrika en geweld in Brazilië.  

Onderzoekster Edith breekt een lans voor meer Afrikaanse films op het festival. “Afrika komt er op het festival doorgaans met een handjevol films wat bekaaid van af. Het blijkt door geldgebrek lastig in Afrikaanse landen een eigen filmcultuur te starten. Grote kans dat dit snel gaat veranderen nu veel Afrikaanse landen in de lift zitten. Alleen al daarom verdient een film over het leven in een krottenwijk in Nairobi, de Keniaanse Oscarinzending,  de aandacht. Nairobi- half life    is een klassiek  verhaal: een plattelandsjongen zoekt zijn heil in de grote stad. In Nairobi, ook wel Nairobbery genoemd, krijgt hij werk bij een theater maar vindt hij ook misdaad.”

 Als het om solidariteit en mondigheid gaat, kunt u niet om het Midden-Oosten heen dit jaar. Onze redacteuren vertonen allemaal een lichte afwijking naar deze regio. Twee van hen liepen warm voor bijvoorbeeld Wadjda. Een film over een tienjarig meisje dat zo graag een (groene) fiets wil, dat ze haar omgeving trotseert om de fiets te krijgen.

Redacteur Annemiek: “Waarom die film? Omdat ik Saoedi-Arabië en het gebied daaromheen een fascinerende wereld vind, die deels nog zeer gesloten is. Ook al is Saoedi-Arabië niet aangeraakt door de Arabische Lente, toch voltrekken zich onderhuids wel hervormingen. De hervormingsgezinde koning Abdullah heeft in 2011 vrouwen (lokaal) stemrecht gegeven, vrouwen kunnen universitair onderwijs volgen. Multimiljardair prins al Weleed ibn Talal besteedt veel geld aan emancipatie van vrouwen.” Daarom ook mooi, deze film over een vrouw op een fiets in een gebied waar nog ongehoord is. Van bovendien de eerste vrouwelijke regisseur uit Saoedi-Arabië.

Ook mooi: Die Welt. Edith: “De onrust in de Arabische regio zal tot een vloedgolf aan migranten in Europa leiden, zo voorspelde sommige politici.  De vloedgolf is uitgebleven.  Maar voor veel  jongeren lonkt een toekomst in Europa wel. Deze film volgt een jongen uit Tunesië die een Nederlands meisje heeft ontmoet; is zij het felbegeerde toegangskaartje naar Europa?  De film is het speelfilmdebuut van Nederlands-Tunesische filmmaker.”

Goed in elk verantwoord filmlijstje is een mooie Iraanse film. Iraanse cinema doet het lekker, de laatste jaren. Dat succes moet juist vanwege de politieke druk en censuur op filmmakers in het land, gesteund worden. Redacteur Sanne kiest voor Modest reception. Een gitzwarte comedy van een Iraans zwaargewicht die humor met sociale kritiek weet te vermengen. In deze roadmovie proberen een man (opnieuw Haghighi) en een vrouw (zij zit achter het stuur!) een kofferbak vol geld te verdelen in een onherbergzaam grensgebied. Het weggeven begint speels, maar neemt steeds sadistischer vormen aan als blijkt dat de Iraanse mannen te trots zijn om zomaar centen aan te nemen

Redacteur Evelien kiest voor Paradies: Glaube. OneWorld ging al op een uitje naar het eerste deel van dit drieluik, dat ging over seks met Beachboys in Kenia. Een tikje bleek keerde de redactie huiswaarts, met de beelden van een naakte volvette Zwitserse onder een klamboe voor altijd in het geheugen gegrift.  Met veel plezier raden we dan ook het tweede deel van dit drieluik aan. Want als geen ander weet Ulrich Seidl te spelen met stereotypen en kan hij met groot gevoel voor ongemak de tevreden westerse filmganger met de neus op zijn eigen .. lelijkheid drukken. In deze film woont de christelijk fundamentalistische Annamaria in weinig harmonie samen met haar islamitische rolstoelgebonden echtgenoot. Met prachtige fotografische beelden en een benauwende  sfeer, waarin je niet weet of je moet lachen of huilen, zult u compleet van uw apropos gebracht worden. NB: Seidl schuwt ook nu niet om expliciete seks in zijn film te verwerken.

Redacteur Emma kiest voor geweld en kleingeluk in de sloppenwijken van Rio de Janeiro.  “Ik heb toen ik klein was een tijdje met mijn familie in het noorden van Brazilië gewoond. Een fijn antropologisch gegeven was het ongelofelijke plezier dat de gemiddelde Braziliaan kon putten uit een fijne dosis leedvermaak. Vooral kleine, brutale jongetjes stonden je vaak vanaf een straathoek lekker uit te lachen.  Deze jongetjes zie je altijd terug in de films over favela’s, zoals Hill of Pleasures. Naast veel politiegeweld en ellende, natuurlijk.”

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons