De implicatie van ‘#JeSuisParis’ als reactie op diverse aanslagen op 13 november in Parijs is heel anders dan ‘JesuisCharlie’, na de aanslag van 7 januari op de redactie van Charlie Hebdo in dezelfde Franse hoofdstad. In januari riepen we ‘#JesuisCharlie’ omdat wij oprecht geloofden dat wij in het Westen de vrijheid van meningsuiting hoog houden. ‘#JeSuisCharlie’ was een statement voor de waarde van vrijheid terwijl ‘#JeSuisParis’ als statement tamelijk vaag blijft.
Dat wij met ‘#JeSuisParis’ roepen om solidariteit met de getroffenen in Parijs te tonen is logisch en menselijk. Maar terwijl wij dit doen moeten wij ons ook afvragen wat de implicatie van onze solidariteit is. Met de hype mee roepen dat je Parijs bent om vervolgens over een paar dagen de stilte te omarmen is niet voldoende. Als je Parijs bent, ben je dan ook bereid om voor Parijs te vechten? Waarvoor en tegen wie?
De aanslag in Parijs is opgeëist door IS. De Franse overheid heeft aangekondigd meedogenloos te zullen optreden tegen de daders. Daders die naar eigen zeggen Frankrijk hebben aangevallen vanwege zijn bemoeienis in Syrië en Irak.
Wanneer wij ‘#JesuisParis’ zeggen – en wij lijken met heel veel te zijn – zijn wij dan ook bereid om de Franse overheid te steunen in haar oorlog tegen Islamitische Staat? Wat wordt onze bijdrage of betrokkenheid in die oorlog? Zijn wij bereid om beleidskeuzes te steunen, die bijvoorbeeld ten koste van onze andere vrijheden gaan (ons recht op privacy of mobiliteit bijvoorbeeld)?
Het kost een paar seconden om een tweet te sturen met de mededeling dat je voor een dag een Parijzenaar of een Frans bent. Maar het kost een heel leven om dat te bewijzen
Ik kon ‘#JeSuisCharlie’ roepen omdat ik in de vrijheid van meningsuiting geloof. Dat is een oprecht geloof. Maar, terwijl ik meeleef met de Fransen en Parijzenaren, vind ik het wel afschuwelijk dat ik mij niet kan identificeren met het Franse buitenlandse beleid en hierdoor niets voel wanneer ik ‘Je suis Paris’ zeg.
Wij kunnen ‘Je suis Charlie’ roepen zonder ‘Je suis Paris’ te roepen. Want wie vrijheid steunt hoeft niet de Franse overheid en haar buitenlandse beleid te steunen. Wie de vrijheid hoog houdt, hoeft geen Fransman of Parijzenaar te worden.
Solidariteit tonen moet zich niet alleen tot hypes beperken, daarom is ‘#JeSuisParis’ als teken van solidariteit tonen helaas zwak. Het is passief en vluchtig. Het kost een paar seconden om een tweet te sturen met de mededeling dat je voor een dag een Parijzenaar of een Frans bent. Maar het kost een heel leven om dat te bewijzen.
