Het jasje van de IND in de papierendemocratie

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Het is een lenteochtend en mijn ziel is in alle rust wakker geworden in een buitenwijk van Amsterdam. Ik besluit baklava met koffie bij het ontbijt te nemen, omdat het kan. Via de nieuwsfeed op Twitter brengt mijn iPhone de wereld naar mijn kamer gebracht. Ik zie confronterende beelden van honderden jonge Afrikaanse drenkelingen in de Middellandse Zee.

Gehaast in een tram vol mensen die op zoek zijn naar geluk, kom ik een uur later aan op de universiteit. Hier heb ik mijn werkgroep politieke theorie en politiek gedrag. Met mijn studiegenoten voeren wij een uitgebreide discussie over verschillende noties van het begrip ‘gelijkheid’. Ik ben een mondige student en ik draag bij graag aan de discussie. Plots sta ik stil bij het feit dat ik de enige zwarte student in de hele werkgroep ben. Net zo zwart als de drenkelingen in de Middellandse zee.

Het nieuws over de jonge Afrikaanse drenkelingen komt dan ineens heel dichtbij. Ik krijg een brok in mijn keel bij het besef dat ik alles heb wat zij niet hebben. Naast mijn huidskleur is mijn iPhone en de nieuwsfeed van mijn sociale media het enig dat mij met hen verbindt.

In hun zoektocht naar een nieuwe wereld werden zij bestraft door het lot

Ze dromen van rust. Ze dromen van een baklava en koffie als ontbijt in een buitenwijk van Amsterdam. Ze dromen van een onderwijs op een westerse universiteit. Ze dromen van democratie en vrijheid. Ze dromen van een nieuwe wereld. In hun zoektocht naar deze droom werden zij bestraft door het lot. Verdrinken is de prijs voor hun moed om hun geluk elders te zoeken en zich niet te conformeren aan vastgestelde grenzen.

Wat het verschil bevordert tussen de jonge Afrikaanse drenkelingen in de Middellandse Zee en mij is de bureaucratie. Wij leven in een papierendemocratie en de manier waarop je in een systeem geregistreerd staat, heeft invloed op welke rechten en plichten je mag hebben. Ik heb DigiD dus ik hoor er bij. Daardoor mag ik in dit land een huis hebben, studeren en werken.

‘Je bent gewoon een nummer voor hen’, zegt een voormalig asielzoeker als hij zijn ervaring deelt over de interviews die hij met de integratie en naturalisatiedienst (IND) heeft gehad. Dit gebeurt op de tweede bijeenkomst van de Asielzoekmachine. Dat is ambitieus project van journalisten Eefje Blankevoort en Els van Driel dat zich ten doel heeft gesteld om het asielbeleid in Nederland te onderzoeken. 

Deze bijeenkomst vindt plaats in De Nieuwe Liefde. Voor mensen buiten Amsterdam: dit is een plek waar je naar toe kunt gaan als je thuis niet naar Idols wil kijken. Een tent waar het leven wordt overdacht. Dat is acht uur na mijn werkgroepbijeenkomst op de universiteit, negen-en-een-half uur nadat ik met baklava en koffie heb ontbeten.

De IND beschouwt asielzoekers als klanten. Er vindt zelfs een klanttevredenheidsonderzoek plaats

De directeur van de IND is een van de sprekers een legt uit dat het zijn taak is om op basis van de wet te beslissen wie wel of niet in Nederland mag blijven. Dat gebeurt aan de hand van drie gespreksronden. In deze gespreksronden moet je als asielzoeker kunnen aantonen dat je een gegronde reden hebt om asiel in Nederland te krijgen. Een leuk weetje is dat asielzoekers door de IND als klanten worden beschouwd. Er vindt zelfs een klantentevredenheidsonderzoek plaats.

Ik verlaat De Nieuwe Liefde met veel vragen. Zo vraag ik mij af of het verstandig is om alle asielzoekers aan de hand van dezelfde maatstaven te beoordelen. In de meeste Afrikaanse landen is het bijvoorbeeld niet vanzelfsprekend dat iemand oogcontact maakt. Geen oogcontact is een teken van respect – en contact maken is juist een teken van boosheid.

Wanneer een asielzoeker geen ogencontact maakt, geen consistent verhaal vertelt en aan zijn nagels bijt tijdens een interview met de IND, is hij dan aan het liegen of zijn er complexer factoren die er voor kunnen zorgen dat deze asielzoeker zich zo gedraagt? Zijn hoor- en beslismedewerkers van het IND flexibel genoeg in de manier waarop zij asielzoekers behandelen of proberen ze iedere asielzoeker in eenzelfde jasje te steken?

De beslissing van een IND-medewerker en het verkrijgen van een verblijfsvergoeding bepalen of je in een buitenwijk van Amsterdam wel of niet met baklava en koffie mag ontbijten. 

In mei en juni vinden er Asielzoekmachine-bijeenkomsten plaats in Nijmegen, Zwolle, Maastricht, Rotterdam, Amsterdam en Den Haag. Elke bijeenkomst staat een bepaald thema centraal (o.a. uitgeprocedeerden, minderjarige asielzoekers, werk en opleiding). Na een plenaire sessie met een aantal sprekers gaan de deelnemers in groepjes uiteen om oplossingen en alternatieven te bedenken. 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons