Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Stel je voor, je werkt op een kantoor of in een fabriek. Er komt iemand binnenlopen die zegt: over een tijdje trek ik hier de helft van alle stekkers eruit, overleggen jullie even hoe jullie dat opvangen? Hoe zou je dat aanpakken: productie draaien met een machine minder? Het tweede koffiezetapparaat wegdoen? Een intekenrooster voor wie zijn laptop of telefoon wil opladen? Of moet de stagiair voortaan maar thuis werken?
“Dit wordt een periode van zweten, nachtwerk en magnetronmaaltijden
Ondertussen staan er mensen buiten bij het raam te roepen: wat doen jullie daarbinnen?! Schiet het wel op?! Tegelijkertijd klinkt non-stop de deurbel en loopt je brievenbus vol, want iedereen wil meepraten. Hoe het allemaal moet, weet je nog niet. Maar een ding is zeker: dit wordt een periode van lang praten, alle hoeken en gaten van het kantoor opnieuw bekijken, rekenmachine erbij pakken, bemiddelen tussen botsende belangen. Hopelijk heb je dan na veel zweten, nachtwerk en magnetronmaaltijden uiteindelijk een plan waar iedereen enigszins mee kan leven. Of nee: mee móét leven.
Zo moet het ongeveer voelen om aan het Nationaal Klimaat- en Energieakkoord te werken. Eind februari zijn minister Wiebes en zijn team er officieel aan begonnen. Wat weten we tot nu toe?
Waarom komt er een Nederlands akkoord over energie en klimaat?
“In het akkoord komen concrete afspraken: wat moet er gebeuren, en vooral: wie gaat het doen?
Deze hele operatie, die maanden gaat duren, is een gevolg van het Klimaatakkoord van Parijs uit 2015. Daar hebben (bijna) alle landen beloofd om eindelijk echt in actie te komen om de opwarming van de aarde te beperken. Nu is het tijd om in Nederland vast te leggen hoe we dat gaan doen: hoe zorgen we ervoor dat Nederland in 2030 bijna de helft (49 procent) minder CO2 uitstoot? Daarover komen in dit nieuwe akkoord concrete afspraken te staan: wat moet er precies gebeuren en – nog belangrijker – wie gaat dat doen? Per jaar is er 300 miljoen euro beschikbaar om de maatregelen uit te voeren.
Wat zal er de komende maanden gebeuren?
Dat wordt beetje bij beetje duidelijker. Eind februari vertelde Wiebes dat er aparte ‘tafels’ komen waar besproken wordt wat er moet gebeuren, hoe je daar beleid voor maakt, hoe je zorgt dat dat ook wordt uitgevoerd en wie daar verantwoordelijk voor is. Er is een ‘tafel’ over de gebouwde omgeving – kantoren, huizen, etc – onder leiding van Diederik Samsom. De andere vier tafels gaan over mobiliteit (met Annemieke Nijhof), industrie (Manon Jansen), elektriciteit (Kees Vendrik) en landbouw en -gebruik (Pieter van Geel). Er schuiven in totaal zo’n 150 mensen aan – bijvoorbeeld van bedrijven, netbeheerders en milieu-organisaties. VVD’er en oud-milieuminister Ed Nijpels houdt het totaaloverzicht.
Worden die gesprekken achter gesloten deuren gevoerd?
Voor een deel in elk geval wel. “Het is niet allemaal staatsgeheim, maar er zitten private partijen met elkaar te praten”, zei Wiebes afgelopen week, toen de Kamer vragen over het Klimaatakkoord op hem afvuurde. “Uiteindelijk zal de grote tour de force van de private partijen moeten komen. Niet alleen bij huishoudens, maar ook bij industrieën, coöperaties enzovoort.” Met andere woorden: die bedrijven moeten zometeen aan de bak, dus moeten ze nu vrijuit kunnen spreken. Meerdere Kamerleden zeiden te vrezen dat belanghebbenden op deze manier teveel input kunnen leveren. “Je vraagt een konijn ook niet hoe hij bereid wil worden met Kerst”, zei Frank Wassenberg (Partij voor de Dieren).
“"Je vraagt een konijn ook niet hoe hij bereid wil worden met Kerst"
De geruststelling van Wiebes: er zijn een heleboel onderwerpen waarop de ‘tafels’ geen invloed hebben. Ze kunnen geen afspraken uit het regeerakkoord overboord gooien. Het is niet aan de tafels, maar aan de politiek om de echte knopen door te hakken: bijvoorbeeld over de verdeling van de kosten, de uitfasering van kolen, of een minimumprijs voor CO2. Waar aan de tafels dan weer wél over gepraat kan worden, is de nationale CO2-impact van de luchtvaart. Een gevoelig thema. Wiebes: “Ja, ik heb het idee dat dat haalbaar is. Of maak ik nou een kolossale redeneerfout?”
https://twitter.com/petrakramer/status/973568993230540800
Hoe kunnen mijn buurvrouw en ik nu meepraten?
Ehm, ja…dat vergt nog even geduld. Inwoners en kleinere bedrijven zitten niet aan tafel, merkte Agnes Mulder (CDA) vorige week op. Ze diende daarom een motie in: iedere inwoner en ondernemer moet de kans krijgen om concrete suggesties te doen om de CO2-uitstoot te verminderen. Die motie werd deze week aangenomen (alleen de PVV en het Forum voor Democratie stemden tegen), dus Wiebes zal met plannen daarvoor moeten komen. Wanneer en in welke vorm, dat laat hij uiterlijk halverwege juni weten, als hij de Kamer een update geeft of het proces. Agnes Mulder zelf dacht aan “internetconsultatie.” Voor wie meer ziet in aanbellen, op de ramen kloppen en brieven door de bus duwen: het ministerie voor Economische Zaken en Klimaat zit aan de Bezuidenhoutseweg 73, Den Haag.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
Terugkerende klant? Klik hier om in te loggen
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen
