Halverwege de rit stapt Gede bij ons in de auto. Zijn klas is afgelopen, hij studeert aan de kunstacademie, en hij reist met ons mee terug naar Senang Hati (Happy Heart Foundation). Gede is naast student ook adjunct directeur van het ontmoetingscentrum annex werkplaats annex expositieruimte Senang Hati. Gedurende de autorit en ons vrolijke gesprek zit ik mij toch af te vragen of hij nu wel of niet een handicap heeft. Naar ik had begrepen van Fiona Smith van VSO Indonesia is het een centrum dat voor en door mensen met een handicap wordt gerund. Heel voorzichtig vraag ik hem naar zijn handicap en hoep gelijk gaat zijn broekspijp omhoog. Zijn ene been oogt ietwat dunner dan de andere. Bij het uitstappen demonstreert hij ook dat de ene been iets korter is. Is dat alles, vraag ik mijzelf af? Betekent dit been nu echt dat zijn kansen op een normaal leven aanzienlijk kleiner zijn dan voor iemand met twee 'normale' benen?
Gedurende de reis vraag ik mij nog vaak af wat er dan mis is met deze prachtige, bijzondere mensen. Waarom krijgt iemand die met krukken loopt te horen dat zij maar beter binnen kan blijven? Waarom vertelt niemand aan een meisje met een handicap dat er hulpmiddelen zijn en dat zij daardoor niet meer constant op haar neus hoeft te vallen. Waarom kan iemand in een rolstoel niet naar de universiteit, er is toch niets mis met zijn of haar hersens?
Ik hoor heel veel mooie, ontroerende verhalen en is schrijf alles op. Verhalen van kleine organisaties die zich inzetten voor mensen met een handicap en die zonder enige middelen hun werk zo goed en zo kwaad mogelijk proberen te doen. Verhalen over zeer betrokken staf die het werken voor de organisatie vrijwillig en part time doen naast een gewone baan. Verhalen van Nederlanders die met hun ervaringen uit Nederland lokale collega's ondersteunen in hun werk. Door simpele aanwijzingen of opmerkingen zorgen zij voor grote veranderingen in het denken van de collega's en uiteindelijk ook in het versterken van hun kunnen. Maar niet alleen lokale collega's zijn erg blij met de steun van de VSO'ers ook de VSO'ers leren en genieten van het leven in een voor hen vreemde omgeving. Ze leren om hun tempo aan te passen, om meer tijd voor collega's en vrienden te nemen, ze cijferen zichzelf weg om de organisatie te laten schitteren. Ik geniet van de gesprekken met deze prachtige, bijzondere mensen.
Ik ben er trots op dat VSO workshops ondersteunt waar mensen met een handicap leren hun zelfvertrouwen te vergroten. Zij leren nee te zeggen en daarmee leren zij om voor zichzelf op te komen. Zodat zij tegen de mensen op straat kunnen zeggen: 'ik mag hier ook zijn!" Ik vind het mooi om te zien dat VSO'er Ellen van der Borg samenwerkt met iemand als Mira Affila, adjunct van de inclusive education school Mutiara Bunda. Mira: "VSO helps us develop, grow, discover new things and lets the people learn, evaluate their work and learn more. This is all together more effective and so much better than saying: here is the money!" Ik ben trots dat VSO mensen uitzendt als Jantien Buijs die de dorpen langs trekt en ouders wijst op de vele mogelijkheden die een kind heeft en dat het kind ondanks zijn of haar handicap ook het recht heeft om een normaal leven te leiden. "Want zijn wij dan niet verantwoordelijk voor de mensen hier? Waarom zouden wij meer rechten hebben dan iemand die hier geboren is?". De wijze woorden van Frans Sijtsma, nog een sympathieke VSO'er, die wij in Solo een bezoek brachten en die ons, ondanks dat hij die dag flink ziek was, een warm welkom gaf. Ik zal deze reis zeker niet snel vergeten en het grote aantal verhalen en foto's die we daar hebben weten te verzamelen zal mij daar zeker bij helpen.
Voor meer informatie over het programma van VSO in Indonesië kijk op www.vso.nl