Een dergelijke normatieve uitspraak is volgens het IKV in strijd met Europa als vredesproject, waarbij niet de geloofswaarden maar de democratische rechtsstaat het normatieve politieke ankerpunt vormt. "Het feit dat de lidstaten van de EU doordesemd zijn van culturele oriëntaties die uit het christendom zijn voortgekomen, betekent niet dat landen die niet door deze christelijke tradities gevormd zijn dan ‘dus’ geen lid van de EU zouden kunnen worden", zo vinden de schrijvers van de nota onder wie Arie Oostlander, voormalig Europarlementariër voor het CDA.
Het IKV roept de politiek, maar ook kerken, maatschappelijke organisaties en burgers op om Europa van een nieuw vredeselan te voorzien. De nota beschrijft hoe vanuit de kerken en vanuit de vredesbeweging op belangrijke momenten is bijgedragen aan het proces van Europese eenwording. De aandacht zou nu vooral moeten uitgaan naar gesprek over de Europese waardenoriëntatie. Ook bepleit de nota samenwerkingsrelaties met onder andere Turkije en Servië.
De kerkelijke vredesorganisatie IKV hekelt ook de eenzijdige nadruk op de economische voor- en nadelen van de Europese Unie. De Europese samenwerking is ontstaan vanuit de gedachte dat samenwerking de vrede op het Europese continent zou bevorderen. ‘Europa’ was dus ooit een vredesproject; de gezamenlijke markt en munt waren middelen, geen doelen. Naarmate middelen steeds meer tot doelen werden verheven, verdwenen de centrale waarden van waaruit de Europese samenwerking in gang werd gezet, uit het oog. Maar politici van vele gezindten zetten de EU vooral neer als een kostenpost. Ze turven hoeveel Euro’s Europa de Nederlandse burger kost en hoeveel het oplevert. Nationale regeringen claimen de successen voor zichzelf. Voor alles wat fout gaat, leggen ze de verantwoordelijkheid neer bij Brussel. Zo zijn ze medeverantwoordelijk voor de euroscepsis van nu, zo vindt het IKV, dat met de vredesbeweging Pax Christi samenwerkt in IKV Pax Christi.