De omstandigheden waren zwaar. We hadden geen zeil, alleen wat dekens die we op stokken konden hangen tussen de mangobomen," zegt Elizabeth, die samen met haar groep te ver van de hoofdweg was voor de hulpverleners die met de voedseldistributies waren begonnen. "We begrepen al snel dat we in actie moesten komen als we hulp wilden ontvangen."De 34-jarige vrouw nam het initiatief om een comité te vormen dat contact kon zoeken met de hulporganisaties. Dat leidde tot spanningen binnen de groep, omdat de mannen moeilijk konden accepteren dat vrouwen het initiatief namen, de vrouwen waren juist bevreesd dat de mannen de ontvangen voorraden voor zichzelf zouden houden.
"De mannen wilden niet dat de hulpgoederen direct naar de mensen zouden gaan, zij wilden zelf herverdelen, " herinnert ze zich. "Na een aantal aanvaringen zijn de mannen uiteindelijk vertrokken." De rest van de groep had wel vertrouwen in de vrouwen, enige tijd later begon CARE met het plaatsen van latrines en douches. "CARE was de eerste NGO die ons kwam helpen," zegt Elizabeth. "Zij waren ons niet vergeten, die stap maakte dat we als comité nog meer vertouwen kregen en ons gesteund wisten."
Aangespoord door de vooruitgang ging het comité door met het vaststellen van behoeftes en het vinden van oplossingen. Er werden schoonmaakgroepen opgezet die de omgeving schoon hielden en de groep organiseerde sociale activiteiten en sportevenementen ter afleiding. "Ik herinner me een vrouw die alles was kwijtgeraakt: haar huis, haar kinderen, alles. Ze zong met ons mee. Deze mensen verhongerden, maar ze dansten. Het was als een therapie waarmee we ze op de been konden houden," memoreert Elizabeth. Toen CARE-mensen zagen waar de vrouwen mee bezig waren, zorgden ze voor bezems en andere materialen die het schoonmaken eenvoudiger maakten.
"Deze vrouwen zijn geweldig," constateert Franck Geneus, gezondheidscoördinator van CARE. "We hebben hun situatie speciale aandacht gegeven toen we zagen hoe ze vochten voor het verbeteren van hun omstandigheden. Ze vroegen eerst om een speelplaats voor hun kinderen." Daarna werd materiaal van een verwoest weeshuis gebruikt om een ruimte te maken die als school en kerk dienst kon doen. De groep bouwde het frame, CARE zorgde voor het zeil om het gebouw te completeren.
CARE-medewerkers in Haiti hebben grote bewondering voor de manier waarop deze mensen hun lot ondergaan en zelf het initiatief nemen om hun land weer op te bouwen. Zonder geld en hulpmiddelen, met alleen hun initiatief, creativiteit en hard werken, hebben de vrouwen een florerende groep weten op te zetten en werken ze aan een toekomst voor henzelf en toekomstige generaties. In de tussentijd zijn Elizabeth en de anderen vooral bezig met het werk dat gedaan moet worden. Ze bezoekt mensen, vraagt hoe het met ze gaat, houdt in de gaten dat kinderen ook naar school gaan en is constant bezig oplossingen te zoeken voor problemen die zich voordoen.
"De leiding hebben in een kamp is een blijvende verantwoordelijkheid. Ik ben een moeder die de leiding heeft over een grote familie, niet zozeer een leider," zegt Elizabeth, verwijzend naar de toewijding van de bewoners. "Niemand krijgt er een cent voor, maar de vrijwilligers zijn hier iedere dag."
meer nieuws? www.carenederland.nl