“Of ik een feminist ben, vroeg een collega me toen ik vertelde dat ik me had ingeschreven voor de ‘Shaping Feminist Foreign Policy Conference’ in Den Haag. Deze tweede internationale conferentie over feministisch buitenlands beleid wordt georganiseerd door het ministerie van Buitenlandse Zaken, waarmee onze overheid zich in een rij van landen schaart die gendergelijkheid hoog op de agenda wil zetten.
Wat opmerkelijk, dacht ik, nadat mijn collega me die vraag had gesteld: ik zeg niet eens hartgrondig ‘ja’. Niet omdat ik iets tégen feminisme heb, maar omdat ik er zelden bij stil sta. In mijn kringetje lijken alle verworvenheden zo vanzelfsprekend, dat het geen onderwerp meer is.
Stiekem huiswerk maken
Zo snel kan het dus gaan. Mijn moeder, 70 jaar jong, komt uit een hardwerkend tuindersgezin. Haar oudere zus, mijn tante, werd vroeger bij drukte regelmatig van school gehaald om te helpen bij huishoudelijke taken. Zelf verstopte mijn moeder zich vaak op zolder, zodat ze stiekem haar huiswerk kon maken. Tegen de stroom in bouwde ze uiteindelijk een loopbaan voor zichzelf op.
Danny Dubbeldeman (links) op een 14 jaar oude foto, naast haar oma en haar moeder. Die laatste heeft haar dochter op schoot.
Moraal van dit verhaal: binnen één generatie kun je een enorme sprong vooruit maken. En dat is een hoopvolle gedachte, vooral in een internationale context.
Want door mijn werk weet ik hoeveel meisjes in Oost-Afrika school missen omdat ze water moeten halen of omdat ze menstrueren en er geen maandverband is, hoeveel er besneden en uitgehuwelijkt worden. Ik weet hoeveel vrouwen er bestaan wier mening niet telt, zelfs niet als het gaat om haar eigen lijf en leden. Om over de ongelijke positie van mensen uit de lhbtqia+-gemeenschap nog maar te zwijgen.
Obstakels verkleinen
Dat sociale onrecht wil ik helpen bestrijden. En dat doen we met Amref ook al, bijvoorbeeld door zorgstelsels te versterken en voor iedereen toegankelijk te maken, door voorlichting te geven over gevoelige zaken als menstruatie en seks en door te praten met gemeenschappen over het recht op zelfbeschikking. Op die manier verkleinen we, beetje bij beetje, de obstakels die vrouwen verhinderen hun potentie te vervullen.
Bij die missie is een geëngageerd ministerie als partner meer dan welkom. En mocht je je afvragen of dit onderwerp nu werkelijk zo dringend is, of Nederland zich nu echt moet inzetten voor een actief feministisch buitenlands beleid, bedenk dat dit: al die vrouwen en leden uit de lhbtqia+-gemeenschap vormen samen een meerderheid. En zonder de capaciteiten, talenten en kennis van die meerderheid staan we machteloos tegen de grote mondiale uitdagingen van dit moment.
-min500x-75.jpg)
Om al die redenen reis ik met veel strijdlust en zin af naar Den Haag, om me te mengen in een groep van ongeveer 500 progressieve beleidsmakers, academici en vertegenwoordigers van ngo’s, bedrijven en denktanks. In de vurige hoop dat er straks een nieuwe generatie vrouwen is die zich, net als ik, niet meer hoeft af te vragen of ze nu eigenlijk feminist is.”
