7 november 2016
Geen tijd voor koffie
Om 8:15 uur arriveer ik in het ziekenhuis. Verpleegkundige Betty heeft nachtdienst gehad en vertelt hoe de nacht is verlopen. De afdeling was rustig, maar ze is erg druk geweest met het kindje op de tafel in de prematuurkamer. Ik ga meteen aan de slag. Samen kijken we naar de baby. Hij is helemaal slap en enigszins blauw. Betty vertelt dat ze een uur beademd heeft, zonder succes. Ze heeft medicatie en vloeistof gegeven en nu weet ze het echt niet meer. Ik stel voor om dan toch maar cpap te proberen. Dat is een apparaat waarmee je het kindje net een beetje meer kan beademen. Helaas hebben we hier geen echte cpap. Maar mijn voorganger heeft een experiment gedaan met een cpap die je zelf in elkaar knutselt. Het is moeilijk om te maken en je moet het goed in de gaten houden als je het gebruikt, maar het werkt. Het zuurstoflevel in het bloed verhoogt vaak goed. Ook bij dit kindje.
Weggelopen moeder
Christine komt binnen. Zij is vandaag de verpleegkundige die dagdienst heeft. Ik neem afscheid van Betty en begin met Christine aan het rondje. We worden onderbroken door een dokter die binnen komt stormen met een moeder en haar baby. Ik heb nog nooit een kind zo zien stuipen. Ik neem snel de temperatuur op: 40,8. Ik spray het kind helemaal in met alcohol en begin te wapperen. We sluiten zuurstof aan, plaatsen een infuus en geven snel de eerste antibiotica. Even later is het kind gelukkig flink afgekoeld en zoeken we een bedje voor hem. Christine vertelt dat de moeder gister na de bevalling gewoon is weggelopen. Ze wilde naar huis met haar kindje. Bizar. Maar tijd om daar bij stil te staan is er niet, we moeten verder met onze ronde.
Machteloos
’s Middag kijken we met de arts naar het kindje in de prematuurkamer. Het leek vanochtend beter te gaan, maar nu constateren we dat de baby veel te veel beschadigd is door zuurstofgebrek. De pupillen zijn licht stijf, we krijgen totaal geen respons en het kindje kan zichzelf niet warm houden. Dat kunnen wij helaas ook niet doen, want we hebben geen stroom. We zijn machteloos. We vertellen de familie dat het kindje het waarschijnlijk niet gaat redden, maar dat we de zuurstof aan laten om comfort te geven. Dat is een standaardprocedure hier: als het kind eigenlijk al uitbehandeld is willen ze graag laten zien dat ze nog steeds hun best doen en niet opgeven. De familie is ontdaan en staart versuft naar het kindje. Oma loopt weg om een doos te halen.
Morgen weer een dag
De rest van de middag zijn we druk met het behandelen van een premature tweeling. Tussendoor loop ik regelmatig langs de couveuses. We hebben geen monitor, dus ik check continu of de kindjes nog wel ademen. Dan komt de avonddienst al binnen. De dag is voorbij gevlogen. Ik geef de verpleegkundige een uitgebreid verslag van de dag en leg uit wat ze moet doen met de prematuurtjes en de cpap. Ik wens haar succes en gebaar dat ze haar best moet doen. Ik hoop dat ze net zo hard gaat knokken voor deze ukkies als wij vandaag hebben gedaan. Ik ben benieuwd naar morgen. Maar eerst lekker naar huis en bijkomen van een lange dag.
Ga ook
VSO zoekt meer professionals zoals Gerieke. Verloskundigen, tropenartsen en gynaecologen die net als Gerieke de gezondheidszorg in ontwikkelingslanden willen verbeteren. Ga ook.
Of steun financieel, zodat professionals als Gerieke hun kennis kunnen delen.
