Thuis bevallen is in Ethiopie de normaalste zaak van de wereld. Door inspanningen van de overheid bevallen al steeds meer vrouwen in een health facility, maar het aantal thuisbevallingen is nog 74%. In tegenstelling tot Nederland ontbreekt helaas in veel gevallen medische expertise om complicaties tijdens de bevalling te behandelen.
Zwangere vrouwen wonen vaak in afgelegen gebieden. Daardoor zijn ze te laat in het ziekenhuis, als er tijdens de bevalling problemen ontstaan. Soms met fatale gevolgen voor moeder of kind. Dat moet anders, vindt VSO.
Zelfs baby's van een kilo maken nu een kans
VSO zette de afgelopen vier jaar 34 Neonatale Intensive Care Units (NICU’s) in Ethiopie op, waarvan 10 in 2016 en begin 2017. Hier krijgen de pasgeboren baby’s en de net bevallen moeders specialistische zorg. Met succes: baby’tjes van minder dan een kilo overleven nu. Terwijl in het verleden baby’s van 2,5 kilo stierven door gebrek aan een gespecialiseerde afdeling.
Dalende sterftecijfers in de Ethiopische ziekenhuizen na de komst van een NICU:
- Shire/Suhul: 40% minder sterfgevallen binnen twee maanden.
- Alamata: sterftepercentage daalde van 4,8% naar minder dan 1%.
- Adigrat: sterftepercentage daalde in zes maanden van 11% naar 2%.
Wachthuis
Zwangere vrouwen met risicofactoren zoals een stuitligging of een littekenbaarmoeder, krijgen de kans om in een maternity waiting home hun bevalling af te wachten. Dat wachthuis is door VSO naast het ziekenhuis in Butajira opgezet. Zo zijn de vrouwen al op de plek waar specialistische zorg aanwezig is, zodra de weeen beginnen of er problemen ontstaan. VSO zet zich in om het wachthuis bekend te maken onder zwangere vrouwen in de regio. Zodat ze niet pas tijdens de bevalling aan de lange reis naar het ziekenhuis beginnen. Sinds de opening hebben 147 vrouwen van het wachthuis in Butajira gebruik gemaakt. Zij hebben allemaal een veilige bevalling in het ziekenhuis gehad. Vanwege dit succes ligt er nu een plan om ook in Hossana een wachthuis op te zetten.
‘Ik geef trainingen aan groepjes van vier of vijf verloskundigen. Ik leer ze bijvoorbeeld hoe ze een baby’tje moeten reanimeren en hoe ze zich daar op moeten voorbereiden. Na mijn uitleg laat ik ze oefenen op een pop. Inmiddels heb ik 15 verloskundigen getraind. Ik zie dat zij nu beter voorbereid zijn op een mogelijke reanimatie. Voorheen waren ze dat vaak niet en was de kans op een succesvolle reanimatie kleiner.’- Nanda Blansjaar, VSO-arts in het ziekenhuis in Hossana.
