Column

Een ode aan mijn favoriete oom

Columnist Esra Dede herdenkt haar overleden oom.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Ik mocht hem graag en nu is hij er niet meer. Zijn beide broers waren hem een aantal jaar geleden al voorgegaan, allebei op hun vijftigste. Mijn oom grapte altijd dat hij de vijftig niet zou halen, al was hij veel gezonder dan zij. Toen hij die mijlpaal eenmaal gepasseerd was, dacht iedereen dat hij het eeuwige leven had. Hij leek meer levenslust te hebben. Mijn tante blondeerde zelfs haar haren voor hem, zodat ze zich allebei weer jong konden voelen. Ik zag ze soms stiekem op de gang knuffelen, als twee verliefde tieners. Ze namen mij altijd mee om ijs te eten, ongeacht het tijdstip, en ongeacht mijn leeftijd. Ik wilde altijd bij hun overnachten, puur om die middernachtelijke ijsjes.

Een paar jaar geleden zag ik hem voor het laatst. Toen wisten we nog niet wat hem te wachten stond. Hij bestelde een ijshoorntje voor me. Ik had toen allang besloten dat hij mijn favoriete oom was.

Mijn moeder vertelde van tijd tot tijd hoe zijn ziekte voortschreed. Zijn haren en tanden vielen eruit, zijn huid werd geel en zijn ziel leek verdoofd. De artsen hadden hem een paar maanden gegeven. Ik wilde er niets over horen en geen foto’s van hem zien. Ik wilde mijn beeld van hem niet laten verstoren door zijn ziekte – zodat ik hem eigenlijk al ter dood had veroordeeld. Die nacht, waar we samen een ijsje hadden gegeten, moest mijn laatste herinnering aan hem blijven. Vanaf dat moment waren we samen op deze wereld, op verschillende werelddelen, zijn einde aan het afwachten.

Mijn moeder vertelde van tijd tot tijd hoe zijn ziekte voortschreed. Zijn haren en tanden vielen uit, zijn huid werd geel en zijn ziel leek verdoofd.

Nadat vanochtend het sms’je kwam, viel ik weer in slaap en droomde over mijn lievelingsoom. Over die knappe zelfverzekerde man, waar mijn tante ooit voor was gevallen. We liepen door de straten van zijn geboortestad met een ijshoorntje in onze handen. Een droom zonder begin of einde.

Mijn moeder stuurde mij later op de dag een boos bericht. Ik had mijn tante moeten bellen, mijn nichten en neven moeten laten zien dat het me speet, mijn verdriet moeten delen met hun verdriet. Waarschijnlijk denken ze nu allemaal dat ik het niet erg vind. Dat ik, net als die koude Nederlanders, niet om de dood maal. Af en toe open ik Facebook messenger en type de naam van mijn tante in, om dan mijn telefoon weer weg te leggen. Ik weet niet wat ik haar zou moeten zeggen.

Ik mocht hem graag, al kende ik hem niet goed. Hij was een lieve man die meer van zijn dochters hield dan wie dan ook. Een oom die mij altijd verdedigde tijdens mijn politieke discussies met familieleden. Een man naar mijn hart. Ik dacht aan hem, hoe hij beetje bij beetje afscheid nam van deze wereld en hoe ik hem geen ruimte gaf dat ook met mij te doen. Onze tijd samen was voor mij echter genoeg. De tijd met zijn familie zal altijd onvoldoende zijn.

Vannacht zal ik een ijsje eten, puur omdat het kan. Zoals hij dat ook deed. Een herinnering, waarin hij nog springlevend is.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons