Rechter ‘mansplaint’ wildplasser

Toen Geerte Piening de rechtbank binnenstapte wist zij dat de kans op ‘winst’ klein was. Dat zij zelfs door de rechter ‘gemansplained’ zou worden, dát had ze niet verwacht. ‘De bespottelijke retoriek van de rechter bevestigt precies het bredere maatschappelijke probleem dat de wildplasgate aankaart’, schrijft Santi van den Toorn. 

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Geerte werd twee jaar geleden op heterdaad betrapt tijdens het wildplassen. Het was tien over vier ’s nachts in de buurt van het Leidseplein in Amsterdam, ruim een half uur lopen van het dichtstbijzijnde vrouwentoilet (die overigens op één hand te tellen zijn). Overmacht, zo redeneerde Geerte, en ze besloot de zaak voor te laten komen.
Wat volgde was een mansplain-monoloog van de heren van de rechterlijke macht. De officier van justitie vergeleek de situatie met het bij je hebben van afval zonder dat er in de omgeving een prullenbak is. Leuk bedacht, ware het niet dat het snoeppapiertje ook prima in je jaszak mee naar huis kan, en het ophouden van plas een lastige, soms zelfs schadelijke, bezigheid is. Vervolgens wilde hij nog even benadrukken dat mevrouw Piening ‘beter had moeten nadenken’. Plassen waar geen wc’s zijn mag nu eenmaal niet, sprak hij haar toe. Wederom geen sterk argument, noch een antwoord op de vraag waar zij dan wél haar behoefte had moeten doen.

‘Trouwens’ opperde hij vervolgens, ‘je kunt als vrouw ook gewoon gebruik maken van een mannenurinoir’.

Na dit aandoenlijke één-tweetje van een analogisch slippertje en drogredenering kwam de klapper. De rechter wist een betoog te houden dat het niveau van een Amerikaanse president met een Twitteraccount niet ontsteeg. Hij struikelde over alle mogelijke schijnoplossingen voor het probleem en lichtte het toe met een breed arsenaal aan cirkelredeneringen. Zo beredeneerde hij dat omdat hij in zijn lange carrière ‘slechts’ twee wildplaszaken van vrouwen had meegemaakt, ‘vrouwen simpelweg niet wildplassen’. Op basis van dit empirisch bewezen (en direct ontkrachte) argument zou het daarom onzinnig zijn om evenveel wc’s voor vrouwen als voor mannen te plaatsen. ‘Trouwens’ opperde hij vervolgens, ‘je kunt als vrouw ook gewoon gebruik maken van een mannenurinoir’. Hij sloot zijn betoog af met het verhelderende advies om ‘dan vóórdat je de straat opgaat er maar aan te denken om naar de wc te gaan’.
Plassen is een universele behoefte, waarin de maatschappij de man ruimschoots tegemoet komt. Hoewel de gemeente zichzelf niet verantwoordelijk houdt voor het plaatsen van plasvoorzieningen, is het een onmiskenbaar feit dat er massaal ontsierende plasvoorzieningen voor mannen aanwezig zijn. Maar hoera! Als Geerte wordt geacht te bedenken dat zij moet plassen voordat zij de kroeg verlaat, of haar plas gewoon moet ophouden, dan zijn plaspalen voor mannen dus ook niet langer nodig. Men kan eindeloos blijven hameren op de onwettigheid van wildplassende Geerte, en de alternatieven die ze had kunnen aangrijpen (een plastuit, het ophouden, een mannenurinoir); in feite is zowel het concrete probleem als het antwoord heel simpel. Er zijn te weinig openbare plasvoorzieningen voor vrouwen dus breid die voorzieningen uit.

Hier wordt opnieuw bevestigd dat de vrouw zich maar moet aanpassen aan een op mannen ingestelde maatschappij.

De bijna komische argumenten van de heren van Justitie belichten echter een veel belangrijker sociaal probleem. Vrouwen wildplassen minder omdat het moeilijker is, omdat je kwetsbaar bent met je broek op je enkels, maar vooral omdat het sociaal minder geaccepteerd is. Het diepgewortelde beeld van ‘de nette vrouw’, dat past bij de ‘mooie meisjes poepen niet’-mythe, is helaas nog altijd alom aanwezig. Wanneer de rechterlijke macht vervolgens vrouwen aanraadt om, wellicht zelfs met penisvormig hulpmiddel, hun behoefte te doen op een weinig beschut mannenurinoir, wordt opnieuw bevestigd dat de vrouw zich maar moet aanpassen aan een op mannen ingestelde maatschappij. De beleving van de man is, zo blijkt maar weer, de norm. Het was een zwarte dag in de geschiedenis van het vrouwenplasrecht.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons