Column

Van de genuanceerde Turk horen we niet

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Bij ons thuis is het verdeeld. Mijn ouders zitten aan de salontafel en hebben geen flauw idee wie Ebru Umar is. Ik laat een foto zien, maar er brandt geen licht. “Ze ziet eruit als een Kemalist”, zegt mijn vader. “Kemalisten zijn niet te vertrouwen, goed dat ze is opgesloten”. Mijn vader is weer eens ongenuanceerd bezig, wat ik ook wel aan hem kan waarderen. Als mijn vader wat meer energie zou steken in het gebruiken van zijn Facebook, dan zou hij een van de vele Turks.nl reaguurders zijn. Dat zijn mensen die provoceren. Ze provoceren zonder na te denken over de gevolgen van hun woorden en vaak zijn deze woorden gebaseerd op negatieve gevolgen.

Eigenlijk lijken mijn vader, de reaguurders en Ebru Umar heel erg op elkaar. De reaguurders van Nederland worden te serieus genomen. Ze zijn vaak een minderheid van een minderheid, maar worden door de media uitvergroot als een grotere stem binnen het geheel. Een van de weinige verschillen met Ebru Umar is de anonimiteit. Ebru Umar is niet anoniem. Zowel haar huis in Turkije als haar huis in Nederland zijn te traceren. Ik bekijk de korte twitterconversatie die zij de afgelopen dagen heeft gevoerd met willekeurige mede-reaguurders. Het zijn typische conversaties tussen reaguurders. Doodsverwensingen en retweets van foto’s van Erdogan. Het gaat nergens over.

“Waarom wordt hier zoveel aandacht aan besteed?”, vraagt mijn moeder, terwijl ze haar kopje thee drinkt. “Wie is deze vrouw? Waarom moet ik haar kennen?”. Dat dacht ik ook, toen ik het Duitse filmpje van die comedian zag over Erdogan. Waarom had ik dit filmpje moeten bekijken? Het is het product van een enkeling die aan de andere kant van Europa om aandacht vraagt. En ook heeft gekregen. Terwijl er belangrijke zaken zijn op deze wereld, lees ik dat de adviseur van Erdogan meewerkt aan andere aanklachten tegen comedians. Het gaat nergens over. Het is 2016 en we struikelen over elkaars nietszeggende filmpjes en tweets.

Voor mij zijn ze nietszeggend, dat moet ik er wel bij zeggen. Ik moet dat erbij zeggen, want er zijn genoeg Nederturken die het blijkbaar anders ervaren dan ik. Er zijn Nederturken die blij zijn dat Ebru gearresteerd is. Schaam ik mij voor ze, voor mijn vader en co? Nee. Ze heeft zich meerdere malen van de Nederturken gedistantieerd. Ik heb, net zoals de Nederturken die ze uitscheldt op twitter, moeite om medelijden te voelen voor haar. Als schrijver vind ik dat ze mag doen en laten wat ze wil. Maar ze kan geen steun verwachten van mensen die zij zelf nooit zou steunen. Ik vind dat ze mag doen en laten wat ze wil. Turkije is een ander verhaal. De consequenties van het beledigen van een staatshoofd zijn niet, zoals de vermeende kliklijn, een nieuw fenomeen. Het is iets wat al jaren zo is. Zelfs Erdogan heeft een aantal jaar in de gevangenis gezeten voor een gedicht. Een gedicht waarmee hij een staatshoofd heeft beledigd.

Ben ik Erdogan nu aan het verdedigen? Misschien wel, misschien niet. Zowel de Erdogan vererende reaguurders als de anti-Erdogan activisten zijn gemarginaliseerde groepen in de Turkse maatschappij van Nederland. Daartussen is er een zee aan grijs gebied waar we op zulke momenten nooit aan denken. Zelfs bij Pauw wordt er het liefst gezocht naar pro- en anti-Erdogan aanhangers om sensatie te verhogen. De genuanceerde Turk wordt niet aan het woord gelaten. Dat zorgt niet voor kijkcijfers.

Dus ik kan verwachten dat ik Ebru’s gezicht binnenkort overal te zien krijg. Mijn moeder, tot voor kort onwetend over deze columnist, zal haar alsnog leren kennen. Overal zullen we haar sensationele verhaal horen, wat waarschijnlijk een bezoekje aan een politiekantoor en een check-up bij het ziekenhuis is geweest. Het is olie die zij kan gebruiken om de hete brij in haar wokpan wat meer pit te geven. De hete brij die ze al schreef, maar nu met een extra uitlaatklep. Daar kan zij de reaguurders aan de overkant van het spectrum aan danken. Een driehoeksverhouding waarbij het middengroep uiteindelijk de pineut is. We zijn verdeeld en dat maakt het makkelijk om overheerst te worden.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons