Een leven dichter bij de natuur betekent ook een leven dat de seizoenen volgt. In het van oudsher nomadische Kirgizië bepalen de seizoenen nog grotendeels de manier waarop mensen leven: zij volgen het klimaat en de plekken waar voedsel te vinden is. In de zomer betekent dit dat zij met hun vee en yurt de hoger gelegen gebieden in trekken. In de winter wonen zij in hun huisjes in de dorpen in de valleien. En in de herfst? Dan is het oogsttijd en trekken de families in de regio Arslanbob de bossen in om walnoten te oogsten. Wij namen een kijkje bij de families die voor twee maanden in het jaar echt met elkaar in de natuur leven. Hoe is het leven met de seizoenen en wat kunnen wij daarvan leren?
Een tijdelijk leven in het bos
Als we in de vroege morgen onze bus uit lopen, het bos in, prikken de zonnestralen net door de bomen heen. Om de honderd meter staan er een of twee tenten in het bos. Er worden vuurtjes gemaakt voor het ontbijt en de eerste mensen beginnen al met het rapen van de walnoten die die nacht zijn gevallen. Wanneer we langs een tent lopen, worden wij door de man des huizes uitgenodigd voor het ontbijt. Akmal, zijn moeder, zijn vrouw en hun drie kinderen wonen iedere herfst voor zo'n vijftig dagen in het piepkleine zelfgebouwde tentje in het bos. "Wij hebben gewoon een huisje in het dorp", zegt Akmal, "maar tijdens de oogsttijd leven wij met de hele familie in het bos: een bijzondere tijd."
Naast het kleine tentje, zijn de voorzieningen in het bos uiteraard beperkt: er is geen elektriciteit, stromend water is een eindje verderop te vinden uit de rivier en het toilet bestaat uit een gat in de grond met een zeiltje eromheen. Ondanks dat gebeurt bijna alles op locatie. De vrouwen bouwen een oven om vers brood te bakken. Er lopen kippen rond voor verse eieren voor hen zelf en de familie aan de overkant. En in ruil voor de eieren krijgen zij verse melk van de koe van de buren.
Dichter bij elkaar
Na het ontbijt is het tijd om aan de slag te gaan. Met een mandje lopen wij al zoekend het bos in. Het blijkt nog best moeilijk te zijn de walnoten te ontdekken tussen het gras, maar we worden er steeds beter in. Akmal besluit de natuur een handje te helpen: hij klimt hoger en hoger de boom in, en als hij op zo'n 15 meter is, schudt hij flink aan de boom: het regent walnoten. De kinderen gaan fanatiek op zoek naar de gevallen walnoten en de mandjes raken snel vol. Moeder schrobt de walnotendoppen vervolgens schoon en verpakt ze in grote zakken. "Aan het einde van de oogsttijd hebben we zo'n 120 grote zakken, en die verkopen wij vervolgens op de markt", zegt Akmal.
Na een dag werken valt de avond snel in. En dan is het donker in het bos. De dode takken uit de bomen zorgen voor een warm en knisperend vuur. De families komen samen: er wordt gezongen en er worden verhalen verteld. Naast het harde werken, is de oogsttijd ook een sociale tijd. "Het leven in de natuur brengt ons dichter bij elkaar: iedereen is gelijk", zegt Akmal.
Wat leren wij hiervan?
De seizoenen en het steeds wisselen van locatie geven een natuurlijk ritme aan het leven. Het is erg mooi om te zien hoe deze families tijdens de oogsttijd echt samenwerken om te voorzien in hun levensonderhoud. Het bos geeft hen voedsel, brandhout en een deel van hun inkomsten voor de komende maanden. Maar je moet er natuurlijk wel wat voor laten: de families hebben ook een "gewoon" huis – en soms zelfs een baan – en toch kiezen zij ervoor dat tijdelijk te verruilen voor een klein tentje, midden in het bos. Eigenlijk lijkt het wel wat op het leven in een bus: ook wij leven “off the grid”. Wanneer we op pad gaan, moeten wij meestal weer even een drempel over om het comfort van het huis te verlaten. Maar uiteindelijk levert dat de mooiste ervaringen op. Die flexibiliteit willen wij graag onderdeel van ons leven laten. Dus: voor ons geen onbetaalbare hypotheek die deze vrijheid ontneemt en niet te veel hechten aan het comfort van een huis!