Deze kerstavond ga ik naar het lichtfeest van PLAY! Utrecht, ‘een plek om inspiratie en levenskunst uit te wisselen’. Maandelijks worden er dansfeestjes, muziekmakerij en knuffelsessies georganiseerd. Met zo’n veertig deelnemers vieren we deze kerstavond “de overgang van donker naar licht, in de natuur, in onszelf en in de wereld”. Met meditatie, mantra’s en lieve lichtwensen aan elkaar.
Altijd intens liefdevol
Onze winterschoenen moeten bij binnenkomst uit, we kunnen ze onder de kapstok achterlaten. Veertig volwassenen op sokkenvoeten: ik vind ons gelijk heel zacht en kwetsbaar, kinderlijk en speels zonder schoenen. Er liggen matrassen klaar in een kring, met zachte kussens, warme dekentjes en kaarsjes in het midden. We mogen thee pakken, bio-koekjes en dadels erbij, en onze “lichtwens voor 2015” opschrijven op een gouden kaartje. Mensen die elkaar herkennen, omhelzen elkaar stevig. Geen formele begroetingen hier. Het lijkt of al deze mensen gewend zijn om altijd intens liefdevol en hartelijk te zijn. En als je daar een dansje bij wil doen, vindt niemand hier dat gek.
Samen zingen
Ik heb nog nooit samen liedjes gezongen of een mantra geneuried. Sterker nog: ik vertikte het. Het is niets voor mij, des te meer iets voor Hare Krishna-bekeerlingen en spirituele eenlingen die het contact met de werkelijkheid uit het oog dreigen te verliezen. Veel te zweverig, veel te maf* en bovendien ben ik ongelovige van God of goeroe. Maar samen zingen is ontwapenend, hartverwarmend. Ik heb er plezier in, durf mijn mond steeds iets verder open te trekken en doe uiteindelijk een zelfverzonnen variatie op het nummer over olifantengod Ganesh.
Onopzettelijk krullen mijn mondhoeken omhoog en ik zie het ook bij anderen gebeuren: we glimlachen grote grijnzen van plezier, gedeeld plezier.
Oogcontact
Bij een kerkbezoek is het handen-schudden een van de verschrikkelijkste gebruiken, voor mij. De onbekende mensen om je heen geforceerd aankijken, wachten tot er iemand vrij is om te begroeten en na afloop het onbevredigende gevoel dat ik alsnog niemand heb leren kennen. Bij PLAY! is het geoorloofd om elkaar lang in de ogen te kijken, zonder daarbij over koetjes en kalfjes te beginnen. Een hand geven mag, hoeft niet. Zonder dat het wordt geïnterpreteerd als offensief, flirten of sociale onhandigheid, kan ik kijken en bekeken worden. Een soort “contact maken zonder gedoe”. Ik denk weer eens: dit zou ik vaker moeten doen, ook met buschauffeurs en postbodes. Even naar elkaar kijken, even aandacht besteden aan mensen om mij heen. Een blijk van (h)erkenning, waardering, saamhorigheid. Is dit niet waar kerst over zou moeten gaan?
Zweverig en klef
We steken vanavond kaarsjes aan voor onszelf en anderen, houden elkaars warme handen vast en wensen elkaar het beste – en we menen het. Ja, veel mensen zouden dit omschrijven als zweverig of klef. En eng, zo’n intieme avond met onbekenden. Mijn vrienden willen absoluut nóóit met mij mee en ik word overdreven sceptisch aangekeken als ik vertel over mijn ervaring. Maar zo’n kerstavond als deze vervuld een van onze grootste behoeften, denk ik: samen zijn. En daar ben ik stiekem hartstikke dol op.
(*In mijn Dagboek van een Wereldburger van 12 december j.l. bekende ik al dat ik veel vooroordelen heb, het is niets nieuws dat ik in veel ongenuanceerde stereotypen denk).