Ik herinner het me nog goed, de vibe van de laatste Elfstedentocht in 1997 spatte van mijn televisiescherm. Ingepakte schaatsers langs rietkragen en een høkende massa. Nog nooit zag ik mijn land zo vrolijk en eensgezind. En al blijft het ook dit jaar weer gissen of het al oan giet, één ding is zeker: de kans wordt steeds kleiner.
Een eeuw geleden was de kans op een Elfstedentocht eens in de vijf jaar. Strenge vorst was toen bijna normaal, totdat klimaatverandering roet in het eten gooide. Als we ons aan het Klimaatakkoord houden – maximaal 2 graden opwarming ten opzichte van het pre-industriële tijdperk – dan wordt die kans eens in de twintig jaar. Halen we dat niet, en daar lijkt het op, dan vindt de Elfstedentocht maar eens in de honderd jaar plaats.
“Nooit hoorde ik één rayonhoofd over smeltende poolkappen
Nee, er is geen actie: we lijken zelfs te genieten van de slinkende kans. Elk jaar worden programma’s gevuld met de ‘tocht der tochten’. Beelden van de hel van ‘63 en Willem-Alexander in zijn Marlboro-pak. Wat een mooie tijd hè? Vervolgens schuiven weervrouwen en -mannen, schaatsers en leden van de Elfstedenvereniging aan. ‘En ijsmeester, komen we al aan 15 centimeter?’ Tot slot de teleurstelling en de traan van Wennemars.
“Schaatsen kan de bindende factor zijn om klimaatbeleid van de grond te krijgen
Tijdens de eerste coronawinter buitelden de partijen over elkaar om bij voldoende vorst de Elfstedentocht tóch mogelijk te maken. De PVV noemde het ‘Nederland op zijn best!’ GroenLinks wilde ‘alles op alles zetten’ en we weten dat Wopke zó op het ijs zou springen. Ziedaar de sleutel tot succes: schrijf een motie dat de regering de Elfstedentocht moet beschermen. Dan kan niemand meer tegen rigoureuze klimaatplannen zijn.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
