CORRECTIE: Eind 2015 is OneWorld overgeschakeld naar een beveiligde HTTPS-verbinding. Daardoor is de teller voor Facebook gereset en zijn de meeste likes voor dit artikel weggevallen.
In mijn blog van twee weken geleden schreef ik dat niemand weet hoe het verder gaat na de rellen in Den Haag. De overheid en activisten/demonstranten staan inmiddels lijnrecht tegenover elkaar, waarbij de overheid het niet meer schuwt om activisten, met name de roergangers, keihard aan te pakken.
Ik hanteerde zelf altijd de Wilders-norm: als Wilders wegkomt met een bepaald level van opruien, dan kom ik dat ook. Maar dat blijkt een illusie. Rechts opruien is vrijheid van meningsuiting, links opruien is strafbaar.
Druk opvoeren naar overheden in andere landen is toch een stuk gemakkelijker dan je eigen overheid onder druk zetten
Nu twee weken later tekenen de eerste contouren zich af. Na een kleine opleving van de verontwaardiging bij een iets breder publiek, zien we nu alweer dat we terugvallen in de status quo. Eindelijk stelde Amnesty International zich hard op naar de overheid, en eiste een onafhankelijk onderzoek naar de dood van Mitch Henriquez, maar zoals verwacht schuift de overheid dit advies terzijde. Zo kennen we de overheid weer van de laatste jaren. Benieuwd of Amnesty bereid is de druk naar de overheid op te voeren. Maar druk opvoeren naar overheden in andere landen is toch een stuk gemakkelijker dan je eigen overheid onder druk zetten.
Als activist doe je meer dan alleen maar acties of demonstraties organiseren. Uiteraard probeer je ook met minder radicale middelen verandering te bewerkstelligen. Sterker nog, bij voorkeur bereik je verandering door minder radicale middelen. De afgelopen weken heb ik dan ook tientallen e-mails verstuurd naar zo ongeveer iedereen die iets zou kunnen betekenen in de huidige situatie. Ik kan niet anders dan tot de trieste conclusie komen dat het bar weinig nut heeft. ‘Het is niet mijn verantwoordelijkheid.’ Of: ‘Het past niet binnen een van onze projecten’, zijn zoal de reacties die je krijgt.
Nederland is voor mij geen relaxt land meer
Het zijn zo van die momenten dat je als activist overpeinst wat te doen. Vooral de laatste dagen heb ik vele opties de revue laten passeren. Veel gelezen, verder weinig gedaan. In het buitenland overigens, omdat Nederland voor mij geen relaxt land meer is en voorlopig ook niet meer gaat worden.
Ten eerste gaat door m’n hoofd of ik ook gearresteerd zal worden, aangezien de overheid een hetze tegen activisten is begonnen (zie ook m’n vorige blog). GeenStijl meende al dat ik strafbaar was aan opruiing, en schreef daar een artikel over, maar volgens mijn advocaat is dat totale onzin. Dat notabene GeenStijl, als zelfbenoemde hoeders van de vrijheid van meningsuiting, aanstuurde op vervolging, is natuurlijk een gotspe.
GeenStijl gebruikte het artikel vervolgens ook om haar achterban te mobiliseren om bij mij op bezoek te gaan, door wederom mijn huisadres te vermelden. En met succes. Niet dat ik bezoek heb gehad, maar wel diverse telefoontjes waarin ik met de dood bedreigd werd. Maar goed, daar ben ik inmiddels aan gewend. Sinds ik aangifte tegen Wilders en GeenStijl heb gedaan, en de confrontatie met hen aan ga, krijg ik regelmatig doodsbedreigingen.
Mensen die kritisch zijn worden ingekapseld via subsidies waardoor ze onderdeel van het systeem worden, en daarmee feitelijk het systeem legitimeren
Hoe raar het ook klinkt, het went. Maar heel veel relaxter word je daar uiteraard niet van, vandaar dat ik steeds meer overweeg om naar het buitenland uit te wijken. Om dan vervolgens voor acties keer op keer kort terug te komen naar Nederland. Op die manier kan ik een goede balans behouden tussen het leveren van een bijdrage aan fundamentele veranderingen in de maatschappij, en van het leven genieten. Als vrijgezel zonder kinderen die van reizen houdt kan ik deze keuze gemakkelijk maken.
De komende tijd zal ik vooral gebruiken om alternatieven te bedenken voor demonstraties en acties. Van demonstraties verwacht ik namelijk niet zo veel, omdat je daarvoor veel mensen op de been moet brengen. En dat is in Nederland heel moeilijk. Daarvoor heeft Nederland een veel te grote inkapselcultuur. Mensen die kritisch zijn worden ingekapseld via subsidies waardoor ze onderdeel van het systeem worden, en daarmee feitelijk het systeem legitimeren. Acties kun je met een klein groepje mensen doen, maar gezien de huidige repressie van activisten, wordt het ook moeilijk acties uit te voeren. En zoals ik in een van mijn vorige blogs al schreef, bestaat underground activisme nauwelijks meer.
Als underground activist kun je wel een stevige actie uitvoeren zonder te veel risico's om gearresteerd te worden, maar door de surveillancestaat is underground activisme zo goed als onmogelijk geworden. De overheid heeft inmiddels eindeloos veel mogelijkheden om je in de gaten te houden, en dat doen ze dan ook. Als de overheid je overigens in de gaten houdt weet je ook dat je iets kan bereiken. Ze houden je namelijk echt niet zomaar in de gaten.
In mijn volgende blogs kom ik terug op alternatieven voor demonstraties en acties. En heb je ideeën? Ik hoor ze graag!