De achterliggende gedachte van de kaartenactie, is dat vluchtelingen weten dat er aan ze gedacht wordt op een positieve manier. Iedereen die wil, kan op de website van Vluchtelingenwerk een kaartje bestellen, daar een boodschap op schrijven, en weer terugsturen. Deze week begon de organisatie met het uitdelen van deze kaarten op verschillende azc ’s in Nederland. Aanvragen en insturen kan nog steeds.
Van de twaalfduizend kaarten ging er zo’n tien procent naar schoolklassen. Docenten gebruikten de actie om het onderwerp vluchtelingen bespreekbaar te maken in de klas. Een paar weken geleden ging OneWorld langs in zo’n klas.
Warme wensen
Daarna is het tijd om de kaarten uit te delen. De taal is niet alleen voor Hasem Waez en zijn familie lastig, maar na een beetje hulp verschijnt er bij iedereen een glimlach. Ook bij Sonia Sahar uit Afghanistan. Haar twee dochters en zoon bleven achter, samen met haar zus. “Ik ben zo blij om al deze berichten te zien. Het is fijn om te weten dat we welkom zijn na zoveel pijn. In mijn land zijn mensen niet vriendelijk. Ik maak mij daar veel zorgen, maar hier hoef ik niet bang te zijn voor zelfmoordterroristen of bommen. Daarom hoop ik ook dat mijn kinderen en mijn zus in maart naar Nederland komen.” Op de vraag waar haar man is, gebaart Sonia met haar hand langs haar nek. “Hij is vermoord.”
Stigma’s doorbreken
Briefschrijvers, die onder andere Sonia een hart onder de riem hebben gestoken, waren er genoeg. Binnen tien dagen werden er meer dan 10.000 kaarten besteld. Voor brievenschrijfster Lotte, ook aanwezig om de kaarten uit te delen, was één kaart niet genoeg. Ze bestelde ook voor haar familie, om ook hen na te laten denken over vluchtelingen in Nederland. “Ik denk dat de mensen die met de actie in aanraking komen al positief tegenover vluchtelingen staan. Het is belangrijk om te laten zien aan anderen dat je er positief tegenover staat. Die positiviteit verspreid zich dan als een olievlek.”
Die olievlek kan vervolgens vooroordelen wegnemen. “Ik heb net met een man uit Eritrea staan praten en hij was heel lief en beleefd. Dan merk je dat het vooroordeel, over slechte integratie, niet op iedereen van toepassing is”, vertelt Lotte. Dat geldt ook voor Jonas. Hij woont inmiddels niet meer in het azc. Hij heeft een eigen plek in Amsterdam, leert de Nederlandse taal en komt uit Eritrea. “Vooral voor Eritreeërs is het belangrijk om deze berichten te ontvangen. Als je tv kijkt of de krant leest over Eritreeërs, gaat het bijna altijd over de slechte integratie en de slechte taalbeheersing. Deze kaarten zijn belangrijk. Daarmee kunnen we de houding van negatieve Nederlanders veranderen.” Jonas hoopt snel een baan te vinden, zodat hij geleend geld, dat hij gebruikte om smokkelaars te betalen, kan teruggeven aan familie en vrienden. Ook hoopt hij dat zijn vrouw en vier kinderen vanuit Soedan snel naar Nederland kunnen komen.
Twaalfduizend kaarten kunnen deze problemen niet oplossen, maar ze scheppen wel een band tussen vluchtelingen en Nederlanders. Zo ook voor Mohammed, die zijn kaart in zijn hand geklemd heeft. “Ik wil contact houden met deze mensen, om ze persoonlijk te bedanken.” Hij wijst naar de namen René, Anneke en Marije. Mohammed straalt. “Ik vind Nederlanders net engelen, maar dan zonder vleugels.”
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
