Stop Pakistaanse jongeren te misbruiken voor je politieke doel

In Pakistan is het vrij eenvoudig om de onopgeleide massa te bespelen. Geef ze een knuppel en drie maaltijden per dag, en ze zijn bereid hun leven te geven. De protesten ontaarden vaak in geweld. Zoals afgelopen weekeinde, bij een demonstratie tegen vermeende ‘godslastering’. Levens gingen verloren.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Tweehonderd zwaar gewonden belandden in het ziekenhuis. Toen de politieke leiders hun doel hadden bereikt, veegden vuilnismannen de straten weer schoon en zagen we op de televisie hoe iedere relschopper geld ontving om naar huis te gaan. Wat resteert is een enorme kater, en angst.

Dodelijke beschuldiging

De jongste politieke samenzwering begon drie weken geleden. Ergens in een van de kamertjes van de Pakistaanse Tweede Kamer – het onderzoek naar de ware toedracht moet nog worden gehouden – werd op een middag besloten om de formule van eedaflegging van toekomstige parlementariërs in de kieswet te veranderen: van ‘ik geloof’ naar ‘ik zweer’. Vrij onschuldig, zou je denken. Geloven, zweren. Niet in Pakistan. ‘Blasfemie!’, liet de radicale geestelijke Azhar Hussain Rizvi van de militante beweging Tehreek-e-Labbaik Ya Rasool ogenblikkelijk door de vele luidsprekers van de moskeeën op het Pakistaanse platteland krijsen. En die beschuldiging werkt hier als een rode lap op een stier.

Zonder eerst een discussie met de politici aan te gaan, trommelde de islamitische havik Mulvi Rizvi duizenden werkloze jongeren die toch niets te doen hadden, op voor een ‘islamitische betoging tegen blasfemie’ in de hoofdstad.

Wisten de jongeren waarvoor ze de straat voor opgingen? Welnee.

Volksmennerij

Ik moest zelf even flink graven om het verschil tussen ‘ik geloof’ en ‘ik zweer’ op te diepen. Totdat een bevriende journalist me uitlegde dat ‘ik geloof…’ betekent ‘ik geloof dat Mohammed de laatste profeet was’. Met ‘ik zweer…’ wordt dat laatste religieuze ‘feit’ ontkend; daarom is het blasfemie, volgens de extremisten.

Er was alle tijd om de verandering terug te draaien. De demonstranten waren weliswaar onderweg, maar de rit van Lahore naar Islamabad duurt zeker vijf uur. De premier van de grootste regeringspartij had die opdracht moeten geven. Mulvi Rizvi staat immers bekend om zijn volksmennerij.

Twee keer eerder bracht hij met zijn betogingen het leven in de hoofdstad Islamabad tot stilstand. Na de arrestatie en de executie van een radicale moslim die een vooraanstaande politicus had doodgeschoten, wist hij ruim 10.000 betogers op de been te krijgen. Grote zeecontainers die de ‘woedende demonstranten’ bij het parlement, het presidentiële paleis en de diplomatieke enclave moesten weghouden, versperden dagenlang alle toegangswegen in en naar de hoofdstad waardoor we allemaal als ratten in de val zaten. Kinderen konden niet naar school, volwassenen niet naar hun werk.

Politieke spelletjes

Je zou verwachten dat de politiek van deze drama’s had geleerd. Welnee, Mulvi Rizvi bracht de regeringsleiders op een idee. Die verandering van ‘ik geloof’ naar ‘ik zweer’, kwam de partij van de afgezette premier Nawaz Sharif eigenlijk goed van pas. Je zou bijna denken dat ze het eerst zelf verzonnen om daarna de havik Rizvi in te lichten.

Sharif en zijn kinderen staan terecht wegens grootschalige corruptie. De media brengen er dagelijks grote verhalen over. Maar volgend jaar zijn er verkiezingen; de aandacht moest worden afgeleid. Havik Rizvi wilde zijn goede vriend Sharif best te hulp schieten. Maar in Pakistan doe je niets voor niets: aan alles hangt een prijskaartje.

Sharif en zijn kinderen staan terecht wegens grootschalige corruptie

Bovendien wil de mullah zelf ook graag de politiek in. Bij verkiezingen in Lahore en Peshawar eindigde hij al op de derde plaats. Het protest in Islamabad was voor hem een gratis verkiezingscampagne. En zo rukten de radicale politici op, richting paleis.

Sharif kreeg zijn zin, de media hebben het slechts nog over de betogingen. Het volk mopperde en klaagde ach en wee. Op een van de belangrijkste verkeersaders tussen de zustersteden Islamabad en Rawalpindi, waarover dagelijks miljoenen mensen toe reizen voor school en werk, zetten de betogers hun tenten op.

Anarchie

Wie voorzag de tweeduizend demonstranten van tenten en drie maaltijden per dag?

Na drie weken van blokkades vond de hoogste rechter het zaterdagochtend welletjes, en stelde een ultimatum: voor half acht moesten alle wegen weer open zijn. De schoonveegactie ontaarde in een totale anarchie, die oversloeg naar andere steden in het land. De eerste doden vielen, tweehonderd gewonden werden naar ziekenhuizen gebracht. De chaos was niet te overzien.

Vandaag bleek uit een onderzoek dat de politie is tegengewerkt. Goed opgeleide demonstranten, vermoedelijk van paramilitaire bewegingen die met politieke partijen zijn verbonden, vielen de agenten in de rug aan. Ze hadden zich achter de bosjes verstopt. De havik Rizvi riep betogers op om het hele land ‘plat te leggen’. De regering vroeg het leger in te grijpen. Er werd gerept van een noodtoestand.

De spanningen liepen op. Berichten waarin de inwoners van Islamabad voor loslopende moslimjongeren met knuppels en messen werden gewaarschuwd, gingen van telefoon naar telefoon. Ze zouden overal aanbellen om meer demonstranten de straten op te krijgen. Complete anarchie!

'Ik zweer'

Uiteindelijk greep de legercommandant in. Niet door zijn soldaten op de betogers af te sturen; hij onderhandelde met de islamitische havik en diens gevolg. Het leger, niet de democratisch gekozen regering, maakte een einde aan de bezetting. Alle relschoppers, vandalen en zelfs de moordenaars die in het weekend waren gearresteerd, mochten de gevangenis verlaten. De minister van Justitie kreeg de schuld voor ‘ik zweer’ in de schoenen geschoven en maakte onder dwang van de legercommandant zijn aftreden bekend. Iemand moest politiek bloeden.

Sinds het weekende staat ex-premier Nawaz Sharif ontspannen de ene journalist na de andere te woord, om uit te leggen dat als híj nog aan de macht was geweest, deze betoging nooit zo uit de hand was gelopen. Sharif is een leider. Toch?

Het leger, niet de democratisch gekozen regering, maakte een einde aan de bezetting

De drie musketiers – de corrupte ex-premier, de geestelijke havik en de legercommandant – zijn de helden van de dag.

Wat rest is een enorme kater en angst bij het gewone volk. Je kunt zo makkelijk je bussen het platteland opsturen, die vullen met kansloze jongeren en zo je politieke gewin in de hoofdstad behalen Dat daar doden en gewonden bij vallen, doet er niet toe. In de politiek draait het om macht en geld, niet om de gewone burger of de toekomst van je land.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons