Achtergrond

Operatie Red de Revolutie

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Het gonsde al een paar dagen op het Tahrirplein: de ‘grootste demonstratie sinds de revolutie’ zou er plaatsvinden, met als belangrijkste eis het nog verder ontmantelen van het regime van Mubarak. De week ervoor was er een gewelddadige confrontatie met veiligheidstroepen geweest, dus het was maar afwachten hoe de sfeer zou worden. Toch besluiten we op de dag van de demonstratie naar het plein te gaan.
 
Bewaaksters van het plein
Bij het plein aangekomen worden we tegengehouden door twee meisjes met hoofddoek van een jaar of 17. Met een grote glimlach worden we om ons paspoort gevraagd en worden we gefouilleerd. Deze meiden, met een lengte van hoogstens één meter zestig, houden samen met mannelijke leeftijdsgenoten het plein vrij van wapens en mensen die geweld willen gebruiken. En met succes. Als een groep verontwaardigde mannen door de afbakening wil dringen zonder zich te identificeren, worden ze direct ingesloten door jongens met ingehaakte armen. Het is een bijzonder gezicht om mensen zo goed samen te zien werken,  als een goed geoliede machine.

“We hebben genoeg kunnen oefenen tijdens de dagen van de revolutie”, zegt Ola, een 25-jarige ingenieur. “Of ik het niet eng vind om het plein te beschermen? Nee. Soms zijn mensen agressief. Dan verlies je je geduld, en roep je wel eens per ongeluk: ‘loop naar de hel!'”  Ze kijkt verontschuldigend. “Maar de meeste mensen respecteren ons systeem. Mensen op dit plein gaan anders met elkaar om dan in de rest van de stad, veel beschaafder. Dat was tijdens de revolutie zo en dat is nu weer zo. We zijn ook niet bang omdat we een doel voor ogen hebben; dit politieke systeem moet compleet weg en we blijven hier slapen net zo lang tot het zover is.”

Strijden voor je doel
“Ikzelf wil graag dat de mensen die via het militaire recht zijn veroordeeld weer worden vrijgelaten. Ik heb kennissen die dat zijn overkomen. Dat gaat zo: een militaire rechter zegt:  je krijgt drie jaar cel want ehm, je hebt een wapen. Als je dan zegt: ik heb helemaal geen wapen! antwoorden ze: oh ja, toch wel hoor, drie jaar cel.”

Wat vinden haar ouders ervan dat ze op het plein slaapt? Ola: “Het is altijd moeilijk. Maar een kennis van mijn ouders slaapt dichtbij de ingang van de vrouwentent, om ons te beschermen. Ik heb vriendinnen die niet komen omdat ze zeggen dat het niet mag van hun ouders. Maar dat is een excuus, ik vind ze lui. Je hebt gewoon een doel en daar strijd je voor.”

Bidden en scanderen
Eenmaal op het plein voegen we ons bij een groep van ongeveer 350.000 mensen. De gebedsoproep klinkt: een teken voor een groot deel van de menigte om op de grond te zakken. Als het gebed eenmaal is afgelopen, komen de vlaggen tevoorschijn en gaat de menigte over van bidden naar schreeuwen. Inmiddels schijnt de zon fel over de hoofden van de demonstranten. Op de achtergrond zit een groepje laatkomers nog middenin het gebed. De Egyptische vlag wordt over hun hoofd gehouden, zodat ze in de schaduw kunnen zitten.

Het scanderen van leuzen gaat de hele dag door, zonder dat de sfeer omslaat. De dagen erna wordt het plein elke avond druk bezocht en vinden er debatten en optredens plaats. Ola, die zei op het plein te zullen blijven tot er daadwerkelijk iets verandert, houdt zich tot nu toe samen met vele anderen aan die belofte. Maar hoe meer demonstranten er naar het plein trekken, hoe meer het ook een aantrekkelijke plek wordt voor mensen die zich niet zo beschaafd gedragen. Elke avond zijn er wel ruzies en kleine gevechten, en ook het aantal opdringerige verkopers groeit. Maar, het belangrijkste: het plein is goed gevuld en grootschalig geweld blijft uit.

Weinig nieuws
Tijd om het thuisfront te laten weten dat ze niet ongerust hoeven te zijn als ze nieuws over de demonstraties horen. De reactie is veelzeggend: “Demonstraties? Niets over gelezen of gezien hoor! Veel plezier daar!” Een bezoek aan de grote nieuwswebsites leert ons dat er inderdaad weinig aandacht is voor het Tahrirplein. Fase twee van de revolutie is begonnen, maar zolang er niets schokkends gebeurt, zal het voorlopig grotendeels wel aan Nederland voorbij gaan.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons