Noodhulp: mensen met een handicap eerst?

OneWorld | Sarah Haaij (tekst) | Poornima Shrestha (beeld)

Een lijfspreuk die Dawa niet alleen met de mond belijdt, maar ook actief uitdraagt in zijn werk voor de Karuna Foundation, een Nederlands-Nepalese organisatie die al langer in de regio werkt met kinderen met een handicap. Via het Liliane Fonds, onderdeel van het Nederlandse consortium ADID, krijgt Karuna nu, na de zware aardbevingen, geld om noodhulp te verlenen aan mensen met een beperking.

In zo’n crisissituatie dringt een moeilijk vraag op: als iedereen in nood is, is er dan wel ruimte om extra aandacht te geven aan mensen met een beperking, een relatief kleine groep?

“Sinds de hoofdweg onder de stenen is bedolven, kom ik bijna nergens. Niet bij het distributiepunt voor voedsel, niet bij de winkel en ik kan niet in de rij gaan staan om steungeld van de overheid op te halen.” Hij tuurt naar zijn nieuwe aluminium hut. De buren hebben hem geholpen bij de constructie. “Ik woon nu zelfs groter”, grijnst hij. “Maar zonder hulp weet ik niet wat ik zou moeten”.

Een dag na de beving, eerder dan veel grote hulporganisaties, kwam Sapkota als vrijwilliger aan in Rasuwa. “Natuurlijk help je in zo’n situatie iedereen. Maar wij helpen de meest kwetsbare eerst. Die zijn in grotere nood. Dat is toch niet meer dan logisch?”

Voor Sapkota begint het proces van inclusie daarom bij het besef dat wanneer je als gemeenschap voor elkaar zorgt, ook mensen met een beperking worden opgenomen. “Het gaat om het creëren van harmonie tussen groepen in plaats van scheidslijnen.” Als je niet kunt lopen, moet je op je familie, buurman of buurvrouw kunnen rekenen wanneer de aarde begint te trillen.

Ze zat rustig op de bank haar favoriete televisieprogramma te kijken, toen ineens alles beefde. “Het schilderijtje boven de televisie viel de hele tijd naar beneden, en dan hing ik het weer op.”

Toen haar moeder schreeuwend binnen kwam rennen, dacht ze dat er iets met hun kippen was gebeurd.

“Nu weet ik dat het een aardbeving was en weet ik ook wat ik de volgende keer moet doen: naar buiten rennen!”

Hoeveel mensen met een beperking zijn omgekomen tijdens de aardbevingen is vooralsnog onduidelijk. Maar naar alle waarschijnlijkheid konden vele van hen niet op tijd konden wegkomen of waren ze zich niet bewust van de gevaren.

De wederopbouw kan ook kansen bieden, ziet Sapkota. “De aardbevingen hebben iedereen getroffen, mensen met en zonder handicap”, zegt Sapkota.

“Volgens mij is dit het beste moment ooit om in de gemeenschappen erkenning te krijgen voor het feit dat we nu met zijn allen verder moeten. En dat je daarbij níemand achterlaat.”

Een fullscreen weergave van deze fotoreeks vind je hier.