Het restaurant stroomt vol met klanten, onder wie opvallend veel Franse journalisten, maar de stemming is anders dan eerder. Sommigen eten in stilte, anderen spreken op zachte toon. Hoofden worden in ongeloof geschud, anderen houden hun tranen amper binnen. Het nieuws van de dood van de Franse fotografe Camille Lapage (26) komt hard aan bij de kleine club journalisten die nu in de Centraal Afrikaanse Republiek werken.
Haar vastberadenheid en moed worden geroemd, ze was sympathiek en ze was enorm goed als fotograaf.
Verlatenheid
Maar andere gedachten worden niet uitgesproken. Want op dit soort momenten denk je uiteraard ook aan jezelf. Niemand van ons wil zo eindigen, niet hier, niet in andere oorlogsgebieden waar veel van ons steeds naartoe gaan. Dus is het algauw verleidelijk te denken dat Camille ook wel erg ver in de verlatenheid zat. “8 uur achter op de motor omdat er geen echte wegen zijn” tweette ze een week eerder. Maar zij heeft waarschijnlijk geredeneerd dat het een aanvaardbaar risico was. En niemand van ons wil op het moment dat ons zoiets overkomt, dat anderen over ons schrijven “dat het ook wel erg gevaarlijk was wat we deden”.
Dus zwijgen we. En kijken opzij naar de tv waar een 24 uurs-nieuwszender steeds weer haar foto toont. Er vloeit wijn, gevolgd door whisky. De meer pragmatische ingestelde collega’s hebben de kaart van CAR erbij gehaald: om te kijken waar ze is omgekomen, maar ook om te zien hoever we zelf de volgende dag toch weer denken te kunnen gaan.
