Beeld: Jordi Huisman
Interview

‘Mijn generatie zei dat er geen racisme was in Nederland’

OneWorld-lezer Marjan Boelsma verzette zich als tiener al tegen racisme – ook al kwam dat volgens haar generatie in Nederland niet voor. ‘De activisten van nu, met mensen van kleur voorop, stellen dat eindelijk aan de orde. Laten we naar hen luisteren.’

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Elke maand gaat OneWorld langs bij de lezer. Deze keer: Marjan Boelsma (68) woont in Rotterdam en leest OneWorld al ruim tien jaar. Ze is gepensioneerd en werkte voorheen als verpleegkundige en later als manager in de GGZ.
“Deze foto is me in 1977 toegestuurd door de zwarte bewustzijnsbeweging Azania in Zuid-Afrika. De kinderen op de foto stralen zóveel hoop uit, terwijl ze heus geen rooskleurige toekomst hadden als zwarte kinderen binnen het apartheidssysteem. Ik wil ze niet teleurstellen.

Mijn generatie heeft bijgedragen aan het beeld dat Nederland áltijd tolerant was, maar dat was, en is, niet zo

Na mijn studententijd was ik zo’n 25 jaar betrokken bij het Azania Komitee, de Nederlandse solidariteitsbeweging met de bevrijdingsstrijd in Zuid-Afrika. Daarbinnen was ik kritisch op het gangbare ‘progressieve’, witte geluid dat wij mochten beslissen wat goed was voor Zuid-Afrika, en dat er geen racisme was in Nederland. Mijn generatie heeft daarin nogal wat laten liggen. We hebben bijgedragen aan het beeld dat Nederland áltijd tolerant was.

Dat was, en is, niet zo; goede vrienden van mij ontvluchtten de apartheid om vervolgens ook híer met racisme te maken te krijgen. Daar kon je totaal niet over praten, het werd gebagatelliseerd. De nieuwe generatie van antiracisme-activisten, met mensen van kleur voorop, stelt dat nu eindelijk aan de orde. Dus laten we naar hen luisteren. Deze foto houdt me bij de les, bewust van mijn bevoorrechte positie en het koloniale verleden waar ik die positie aan te danken heb.

Ik ben nog steeds actief tegen racisme met mijn online archief Tegen het Vergeten, waarin ik foto’s en documenten plaats van het Azania Komitee. Vooral jongeren in Zuid-Afrika waarderen dat, soms om heel persoonlijke redenen. Kinderen van Zuid-Afrikaanse vluchtelingen zijn op zoek naar verhalen over hun ouders, en daar kan ik soms bij helpen door bijvoorbeeld foto’s toe te sturen. Zo kunnen ze hun ouders iets beter begrijpen, want activisten moesten wel een prijs betalen voor het verzet: ze konden er nooit echt zijn voor hun gezin. Ik vind dat we daar in een zelfgenoegzaam land als Nederland wel wat vaker bij stil mogen staan: wat zou ik op het spel zetten voor een groter doel?”

'Je kunt niet blijven zeuren over apartheid’

Ben jij een van onze duizenden nieuwe (gratis) lezers?

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons