Geest van solidariteit
Lena had in no time een fietsroute voor ons uitgestippeld, door Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Italië. Even geen acties aan ons hoofd en alle tijd voor elkaar. En dat is soms nodig, want — in tegenstelling tot wat keer op keer in schreeuwerige opiniestukken wordt bevestigd — als krakers en activisten zitten wij nooit om werk verlegen. Omdat onze levens en werk zo nauw met elkaar zijn verweven voelde de tijd rijp om weer eens toe te geven aan het verlangen om ons kwijt te maken: elders inspiratie opdoen, nieuwe mensen ontmoeten en een beetje ontspanning zoeken natuurlijk. Onze fietsen eenmaal opgetuigd, tent achterop, vertrokken we naar ‘’wisten wij waar’’.
Natuurlijkerwijs begonnen wij de hulpvraag op onze beurt te stellen en met positief gevolg, want al gauw konden wij daadwerkelijk iets voor iemand betekenen. We zijn ook meerdere kilometers op sleeptouw genomen door wielrenners, die zich opwierpen als gids in voor ons onbekend gebied.
Hoogseizoen
In de toeristenbranche spreekt men momenteel van het ‘hoogseizoen’. Dat betekent dat toeristen overal de hoogste prijs voor moeten betalen. Campings vragen hostel-prijzen; hostels hotel-prijzen; hotels appartement-prijzen. In onze eigen uitleg betekent hoogseizoen ‘de periode dat het mais op de akkers zo hoog reikt dat je er onopvallend achter kunt kamperen.’ In elke boerenstreek ziet het groen van de voedermais, bestemd voor die verdomde vee-industrie. We hebben overigens nog geen camping gezien.
“Voor elke xenofobe sticker die we overplakken of verwijderen schrijven we op tien verschillende plaatsen ´Refugees Welcome´
Voor de oplettende fietser openbaart zich ook een politiek landschap: een spandoekje voor het gemeentehuis, een buurtactie tegen het oprekken van de vlieguren, lijzige hoofden op verkiezingsposters en heel veel propaganda tegen of voor fascisme. Dat laatste heeft veel van onze alertheid geëist, omdat veel extreem-rechtse propaganda — met name op het platteland — vaak niet direct wordt verwijderd. Voor elke xenofobe sticker die we overplakken of verwijderen schrijven we op tien verschillende plaatsen ´Refugees Welcome´. En zo grijpen we eigenlijk de hele reis al in op het landschap, tot het slopen en bekladden van jachthutten aan toe.
In meer letterlijke zin grijpen we in op het eetbare landschap dat schuilgaat in de containers die achter bijna iedere supermarkt staan. We hebben de laatste weken voor honderden euro’s aan voedsel ‘gered’. Zelf gebruiken we alleen veganistische ‘skip’, maar duiken soms niet-vega spul op om aan mensen op straat uit te delen. Vorige week hebben we dertig Milka-repen ‘geskipt’ en aan een mevrouw gegeven, die ons er voor wilde betalen! Dat hebben we natuurlijk niet aangenomen.
Zelfvoorzienend
Onderweg ontmoeten we de vriendelijkste mensen — zoals onze buurman bij ons afscheid al voorspelde. We hebben een onvergetelijke week doorgebracht in een van oudste nog gekraakte panden in Europa en zijn met open armen ontvangen in een kersverse ‘wagenplatz’, waar mensen in woonwagens en zelfgebouwde huisjes wonen. We vinden het enorm inspirerend om te zien hoe deze gemeenschappen werk maken van hun energie-, water- en voedselvoorziening en daardoor voor het belangrijkste deel zelfvoorzienend zijn. We verwachten dat er ook in Nederland meer ‘wagendorpen’ zullen verrijzen, onder meer doordat het kraken van gebouwen daar de afgelopen jaren moeilijker is geworden.
Dinsdag, na zeven weken reizen met 2000 km op de teller, fietsen we het resterende eind naar het Klimacamp, bij Erkelenz. Ongeveer op hetzelfde moment zullen onze vrienden aankomen die zich bij de fietstocht van Time To Cycle hebben aangesloten. Overmorgen zal de grootste groep vanuit Nederland aankomen, met de speciaal voor Ende Gelände georganiseerde busreis. We kunnen niet wachten om weer toe te slaan en zullen wederom verslag uitbrengen!
